De const van rhetoriken

209
Ick sal noch verbreken haren fieren moed,
Mids pacientien verwinsterigghe der swaerheid.
ij.
Lijf ende goed al haer te male obedierd:
Vvant ghelijc de druue den wijngaert verchierd,
Ende vele schoon vruchten, de vette landen,
Tsghelijcks by haer sprake wel ghemannierd,
Mids dat zu haer zoo zedebarigh tierd,
Es zu versierd bouen elcks verstanden.
Ghelijc Bacchus heeft zu delicate handen.
Thaer ghelijck Apollo, tcoluer van gauwe.
Zu heeft Venus ooghen, die my doen verbranden
My iammerd dat ic deeruen moet zulc een vrauwe
Ghelijc de roose schoon, gloeid metten dauwe,
In den bliden nuchterstond, es dese Déësse,
Gloeiende int aenschijn, de zuuer kerssauwe:
By welcken, ick duer haer myn sinnen messe.
Ic bliue haer dienstbo, zu myn meestresse:
Vviens hoghe presentie my eenpaer greid,
Ende sal eens obtineren van myn clergesse
Mids pacientien, verwinsterigghe der swaereid.
iij.
Lijf ende weluaerd, an desen brief cleefd:
Vvant minne die mi al dit ongherief gheefd,
Es een begheerte (tuughd Gilbertus claer)
Vuer my principalick die dus ind grief sneefd,
Om te ghebruuckene tgheent datmen lief heefd,
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken