De const van rhetoriken

Sermoen van Sencte Reinhuut.
243
Ipsis bibsis, tantus ind schutum,
Quot ipsis peruentus ad sanctus Reinhutum,
Audiatus clutum, ende en zijd niet aldus gram,
Verbis haec habetur capitulos nusquam,
In goede lattoene noteerd dees wordekins.
Den Sant die wy bringhen op berien op hordekins
Es groot van virtute, die tverstand zo ghenieten
Hem mocht wel zijn ziele van achter ontschieten.
Gheraet doch hoe hy heet zulc gheeft hem tribuut
Tes myn heere den leghen vader sente Reinhuut.
Nooit wonderlicker ghuut, onder goe ghesellen:
Sijn legende zal ick int curte vertellen.
Ooit heeft hy mildelic ghecloncken gheschoncken,
Zo dat hy hem al bistier heeft ghedroncken,
Dat hy rein hute quam gent als een peerle
Dies heett hy S. Reinhuut: sinen besten keerle
Vvas van dockeblaren, om wien zou ict zwighen?
Nooit en coeste hy eenen lakenen ghecrigheu
Zo bistier dranck hy hem duerende zyn deuotie,
Een vierendeel vaetkin was rechts zijn potie:
Noch keeck hy omme naer eens anders deel.
Van drijnckende haddy dicwild den snuereel:
Zijn ooghen puulden hem, hy scheen an elken houc dul
Hy hoestde ende niesde dicwild zijn brouck vul.
Peinst dan wat legher vader was ditte,
Eens steldhy an zijn snotgat een groote kitte
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken