De const van rhetoriken

202
Maer neen ick, laes! ic bliue int mesval.
Al zuchtende weinschick mi, haer liefste ghetal,
Haer ter eeren die my tghepeins in zand.
Droughe zu my ionste, dat weinschick vuer al,
So en warer gheen blider meinsche ind land.
Hoe dierder ghecocht hoe vveerder pand,
Peinsick dan vveder om mijns zins vernoeien.
Dus troostick my zeluen, en leue hier by: want,
Sulck ghepeins lief doet de penseen groeien.
iiij.
Princesse, dalder liefste, toecommende, ende nu:
Vuer alle andere vrauwen hebbick hu vercoren.
Myn ghepeinsen beghinnen ende henden an u:
Laedt my dogh eenigh succours oerboren.
Myn simpel bede wild dogh anhoren,
Eeuwelick willick hu dienstknecht bliuen:
En laedt (biddick) minen aerbeid niet verloren,
In contreliefden, ghy als fluer van wiuen,
Vvild my dogh een hopelick wordeken scriuen:
Ende ontpluuct dyn barmherticheit tot myn begheren:
Een schoon word magh al minen druc verdriuen:
Myn alder liefste, vvat magh u datte deeren?
Scrijfd my iet vveder om tsvrueghds gheneeren:
Een vvoord magh blusschen al myn vernoeien.
Indien ghy dus myn melancolie vvildet vveeren,
So mochten de groeiende penseen bloeien.
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken