De const van rhetoriken

149
Ander dicht van xiij. Int Amoureus.
.j.
Eene alleene, gheene, zo fier leefd,
Maeckt my, onury, van minen zinnen viue:
De Goddinne, vander minne, my tvlammigh vier geeft
Dat myn herte, duer smerte, in znlc dangier sneeft
Alzoo dat, ic mat, van buten en binnen kiue,
Nochtan, voord an, ic my tharer minnen scriue,
Gheen pine, ten fine, zu my te naer iant,
Dits stick, dat ic, by mijnder vriendinnen bliue,
Duer de vrueghd, der iueghd, die ic in haer vant.
Myn goed, ende bloed, es om daenschijn claer: want,
Haer liefde, wient griefde, moet ic besueren.
Op deerde, es haer weerde, my een eerbaer pant:
Vvient spijdt of benijdt dit sal eeuwigh dueren.
ij.
Zu dien ic dus hebbe vercoren, voren,
Eist, duer wien ic den hettighen gloet, loet.
Als moestic duer haer alder weereld toren, horen
Ofte my metter goddinnen Auroren, storen,
Ic voughe my zeluen in haer behoet, zoet.
Als eist dat zu my menigh hart ghemoet, doet,
Ghelijc Eurealus die gheheel venus torment, kent,
Ic en hachteswatt zy, hebbick den spoet, goet:
Maer sal waghen duer myn lief excellent, gent.
Als wordick ghelijck Anchises inden ent, blent
Duerscoten als Nessus, oft ander sijn ghebueren,
Goe ionst altijd tot haer duer daccident, rent,
Vvient spijt of benijt dit sal eeuwigh dueren.
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken