De const van rhetoriken

167
Ogh uutuercorenste! al vry van blamen,
Van liue bleeft ghy ghy:
Als heetick u mine, tes behauwen uwer famen,
Dat word comd anders by.
Zonder der niders cry, ons cas stond al vry:
Maer die worpent omme met haren venine.
Hoedt was, laes! tes dus, dies nemick an dy,
Oerlof, schoon lief ghy waerd eens mine.
iij.
Eens, magh ic wel segghen duer tzwaer benogen:
Vvant vuertijds haddick dopsien dijnder oghen,
De sprake dijnder tonghe, naer mijn beheet,
Vvas mi oock ghereet.
Als ic peinse om dijn solaselick vertoghen,
Om dijn zedebareid die ghy hebt gheploghen,
Ende om dijnder woordekins amorues beleet,
Roerd mi bloed en zweet.
Als ic in mi zeluen ouerdijncke dbescheet,
Van onzer beeden staet:
Hoe ghy mi vertroostet verre ende breet
Ende nu valt obstinaet.
Naer dat ooc bi niders daet, en quader tonghen saet
Tusschen onslien al verkeerd es dat plagh te sine
Moet ic an hu nemen half desperaet,
Oerlof, schoon lief, ghy waerd eens mine.
iiij.
Princelickste princesse blomme vol eeren,
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken