De const van rhetoriken

133.
45
Alder principaelst blijckt dit an de walen
Die tgoed dicht moeten halen an daccent zeer zoet,
In meest deel haer rethorike soen sy falen
Ten ware dat de enargie van haerlieder talen
Dit excuseerde, meer dant onslien doet:
Dees volghende dichten syn met hemlien goet,
Repaire op prospere: calumne op couronne:
Arbre op candelabre: ende elck es wel vroet,
Ghy en hoord niet absurders onder de zonne.
134.
Hy mochte peinsen, die dees const ontweckte,
Datmer met gheckte, hoe wel ick en doe niet:
Ghelijc, temps op pretens: iette op delecte:
Paistre op champestre, dwelck ind imperfecte
Speld ende luudt alzoo elck hoord en siet,
De meesters nochtans van dwalsche liet
Sustineren dit alle elck als prijs verbeiëre
Van Vville bresme en Hanton, es ditte gheschiet,
Iehan de paris, Vigne, Marot, end den Meiëre.
135.
Als spellen zij onghelijc te menigher spacie
In de elementatie die vuer al spand croone
Dit beteren zij metter pronuncicatie
Sy vtent ghelijck tot tsdichts fundatie,
Ende accentuerent met ghelijcken soone.
Den vlamijngh nauwer siende, met crancken loone,
Segghick, wiere ieghend wild simpel oft loos kiifuen
Dat hy van dichts weghen onder tshemels throone
Den meester es, en sal meester altoos blijfuen.
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken