De const van rhetoriken

109.
37
Dees const accordeert qualick metten wale,
Vvant elke tale heeft huer enargië,
Hier nochtans ick van hem niet en fale
Vvanneer een dictie hendt in vocale,
Ende de volghende oock ten zeluen tië,
De eerste vocale blijft an deen zië
Gheabsumeerd en gheniedt volghd dees secreten naer:
Zu luudt met de laetste in dortographië,
Ende en maeckt maer eene tblijckt vten poëten claer.
110.
Noch hebben de walen een schijn zonder zijn
Vuer hemlien steerck en fijn, hoe wel wijt ignoreren,
Perfecte dictien, heeten zij masculijn,
Ende de imperfecte feminijn,
Die de perfecte in een syllabe passéren:
Vvies zij in dat cas willen sustinéren,
Ende te dier cauzen met den subtilen kiifuen,
Ic en siedt den vlamijnghen niet obseruéren:
Elck land zal by zijn haude stilen blyuen.
111.
Schuum mueghd ghy wel stellen wiedt reprobeerd,
Vvant het es ghevseerd ouer langhe spacie:
Ghelijc de Zonne den schoonen dagh illustreerd,
Ende de Mane den nacht, illumineerd,
Alzo verlichtt schuum een schoone oratie.
Dat ghy formeren zoudt dijn allegatie,
Zegghende dat tschuum staet te verdijnghene,
Tvolck en verstaet gheen zulcke prolatie,
Ende men en behoord niet nieus op te brijnghene.
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken