De const van rhetoriken

192
Stonder op ghescreuen.
Zonne, mane, sterren subtilick verheuen,
Ghenagheld om vast hauwen.
Den hemel van lasuer ghecontrefaict naer dleuen,
Mocht elck daer anschauwen.
De lucht was lijfveerwich, gemijngeld met blauwen,
Noit man en sagh gheen weerck constantere.
Int uutdrijncken moest hem elc man benauwen
Zonder Nestor, die drancken uut sonder flauwen,
Kiest desen, wildy, nooit cop triumphantere.
Refereinen van xv. Ouerhand.
j.
A.
Als ick ondersoucke te mijnder officien,
Der vrauwen conditien, vul quader suspicien,
Duerronnen met vicien, vul van venine,
Zo en eist van my niet.
Meenende dat zy goet waren, vul der iusticien,
Vinde dat zijt al briinghen ter internitien:
Daer ic solaes zochte en schuuld niet dan pine,
Rauwe en verdriet.
O Venus! waeromme es dit groot wee ghesciet,
Meest op alle vrauwen?
Van schoonheid gaf hemlien natuere dogh iet:
Maer elck ontsiet haer clauwen.
Al laten zy dauwen, haer lieffelick anschauwen,
Op iemend, hellaes! wie salser hem an hauwen?
Ic weet al dbenauwen, als eist afgriselick:
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken