De const van rhetoriken

xij.
113
Dus wilt in duegden op van in tsweerelts spruut groien
Hoe edel, hoe rijcke, hoe lustig, hoe scoone,
Al eens, ghelijck een blomme, zuld ghy uut bloien
Verdelewen en steruen hoe ghy u maect te noone
Den tijd die u gaf, God vanden throone
Zonder meer en nauwelic mueghdj vul cheinsen:
Hoe machtigh, hoe weeldig, hoe gent van persoone
Vander dood en mueghdy adpelleren noch deinsen
Vvild hier omme alle peinsen.
197.
Dit zijn u patroonen om u wel beraden
Van ghesteerdte baladen, niet zeere gheuseerd:
Doet naer, ende volghd dees zelue paden,
Trein der rechter const sal ic hulien raden,
En neemd in ghenaden hem die u instrueerd:
Dees snede hebbic eerst gheexalteerd
Als hier af vermeerder, ic mijn deuoor strijcke.
In dees snede myn herte veriubileerd,
Hier in dichte ic myn baladen van Doornijcke.
198.
Dees snede vul vruegden heeft zeer menichvaud
Mijn herte bedaud, duer haer fraey bedrijf:
Ic prisze vuer peerlen of vuer Cipers gaud,
Ia by comparatien hebbe icse ghetraud
Inder cuensten ghelijck een man zijn wijf.
Dees snede verhueghd my ziele ende lijf,
Ende maeckt te minent haer reine wuenste binnen:
Ic prisze vuer dalder beste confortatijf,
Vvie eist hy en zo sulcke edel cuenste minnen.
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken