De const van rhetoriken

iij.
138
Ick wild duer u liden, ende en doets niet noo:
Vvant willick, oft en willic, het moet dus wesen.
Den valschen God van minnen bemudst my zoo,
Dat icks myn daghen en zal ghenesen.
O vlammighen brand! twy zidy gheresen
Zoo diepe an myn herte, dwelck curts besief:
Als zijt ghy vul dueghden, ende uut ghelesen,
Ick en mach dy niet ghebruucken vuer myn lief.
Cupido bemind my, maer Iocus den dief
Moet ick vervloucken als die myn dood begheerd
Ic claghe u minen rauwe nochtans hoe bitter grief,
Ick wild duer u liden ghy zides my weerdt.
iiij.
Myn schoon princesse, die my haudt in weene,
Beweerd dogh myn anxtelick drouuich beuen:
Hebbick u iet mesveerghd alleene?
Vveedtty wat ick meene? willet my vergheuen.
Goede eerbaer liefde dat es dijn leuen,
Dies hebt ghy bouen screuen een wijs bestier:
Zulcke ruudheit en vverdt niet meer bedreuen,
Van my thuwaerd, vvant daer in leid dangier.
Verdoelde zotte ionckheit bracht my hier,
Ghelijck dat hem menigh schieloos gheneerd:
Als verbrandick heymelic in vrauwe Venus vier
Ic vvild duer hu lijden ghy zides my vveerd.
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken