De const van rhetoriken

vij.
128
Princesse bidt dogh den hemelschen Castelein,
Dats Pieter dijn vader, in duechden het raste grein
Dwelck Andriesen bestoet,
Dat hy ons duer Iesum late int vaste plein,
Daer de maeghden regneren van bevlecten laste rein,
Zoo ghy ende ander doet.
Ogh maeghdekin zoet.
Ghy waerd in mijn behoet.
Vuer der curtsen gloet,
Dien menigh lettel claeghd.
Vvie God te passe diend verliest sijn ieghen spoet
Ick hebt gheprouft dies lacht my zin en moet,
Pieters dochter Petronelle schoon maeghd
Die den curts veriaeghd.
[Refreinen van 11-en; theoriestrofe 206]
Referein van xj. Int Amourues.
.j.
Vraegt iement wat venus es of wat zu bedrijft
Als die verteeren doet tgroene metten rijpen?
Venus, by dat deen end dander bescrijft,
Es een furie in des menschens pijpen,
Die elcs zin zoo vertsuffen can, perssen en nijpen,
Verduueld, verhoedt, en verzott can maken,
Gheen zo groot Poëte die ooit coest begrijpen
Den grond des wonders van alle haer zaken:
Vvie nooit van deser materien spraken
Vielen te curt, want in weercken oft ghedachten
Vrau Venus heeft vele diueersche crachten.
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken