De const van rhetoriken

210
Vvelck my verre es, dies blijfd myn herte zwaer.
Tgheent datmen mind, waend men vinden eenpaer,
Seid Hyeronimus ende ander dier ghelijcke:
Maer, lacen! die redene en vindick niet waer
Vvant haren persoon slaet my al omme swijcke,
Quame icse int ghemoet eens, zo warick rijcke:
Maer neen ick, hellaes! dat beclaghic hier.
Iocus verraedscap brijnghd my te versijcke:
Al swighende verbrandick in Cupidoets vier.
Ick duucke ende lide al dit dangier,
Vvaer by myn herte, bicans eenpaer schreid:
Nochtans sal ick vermuerwen haer herte fier,
Mids pacientien, verwinsterigghe der zwaereid.
iiij.
Prince, alleene thaken spand in my de croone:
Vvant, hoe zeere zu haer maeckt te noone,
Tghepeins blijfd op haer, dat en mach niet falen:
Ick minze bouen al, binnen tshemels throone.
Nooit verlangde Apollo naer Daphnen schoone:
Noch Paris naer Heleenen wel ter talen:
Noch dauders die Suzannen brochten in qualen:
Noch Piraem naer Thisbe zijns herten kies:
Noch Isiphile, als Iason was gaen halen,
Int Heyland van Colchos tschoon guldin vlies,
Als ic doe, sichtent dat dees liefde wies,
Den God van minnen wils my doen restoor.
Al tgoed der weereld extimérick verlies,
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken