De const van rhetoriken

162
Zidy vreckigh bedocht.
Ende ic die ben de eeuwighe medicine,
En ben niet versocht.
Zonder ghelt haddick gheerne al uut vercocht:
Maer ghy en heescht my niet als siende blent.
O meinsche, mi wonderd dat ghi mi niet en kent!
iij.
Ic ben dalder schoonste ende beste man,
Nochtans myn schoonheit en staet niemend an:
Van myn edelheid en zijd ghy ooc niet bekuerd.
Dwelck my gheeft zeer vry?
Van dalder meeste gheslachte ben ic nochtan:
Vvant mijn vader es God ind hemelsch ghespan,
En mijn moeder maeght, welc niet en ghebuerd,
Tcomd mysterelick by.
Zaudt ghy mi dienen ghijlien schames dy,
Ick hebt langhe beseuen.
Ic ben rijcke van goede: waeromme en beet ghi my?
Ick macht al gheuen.
Ick ben den wegh, de wareid en dleuen:
Ghi en ghelooft nogh en volghd mi niet ontrent.
O meinsche, mi wonderd dat ghi mi niet en kent!
iiij.
Ick ben dlicht mijns vaders ind tshemels graet,
Hoe wel ghi dijn ooghen op mi niet en slaet:
Ick ben Gods zuene die elcken propijs greid,
Bluschende elcks benauwen.
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken