De const van rhetoriken

169.
57
Thespis vand der Tragedien poëtrie,
Te sinen tye, ouer zijn partage:
Ende alsmen doen speelde tsy drouue of blye,
Met ghist streken zij d'aenschijn an elcke sye,
Ende maeckten alzoo haer personage.
Hier naer vand Eschylus tfau visage
Dwelck de camerspeelders an dlijf zeer fijn duwen,
Maer als deden zij dees const, doen zulcke oultrage
Den oprechten aerd moet dit als venijn schuwen.
170.
De baladen, welck clausen zijn net ende eerbaer,
Vvijst ons al claer Martiael onzen cock:
Vanden epigrammen hebben wij dat vuerwaer,
Ghelijck een balade den zin sluudt in haer
Es d'epigramme ghecleed metten zeluen frock:
Dus gheuen ons poëten in de hand den stock
Om sprijnghen, ouer onverwinnelicke grachten,
Onghecesseerd moeten zij slepen den block
Die ons meesters de poëten zo zeere verhachten.
171.
Vut hemlien ende vut haerlieder inuentie
Spruut een sententie tonswaert niet blent,
Dat meesters, duer haer praeëminentie
Ghebruucken mueghen poëtijcke licentie,
Corrumperende tvocabel in een element:
In relligio en relliquiae, es dit bekent,
Met andere die zij stellen om ons bescheermen:
Duer vri ende lichni, ind zelue incident
Blijckt dat zy stellen mueghen vutlandsche teermen.
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken