De const van rhetoriken

iij.
87
Plinius ende Pius scrijfuen ons dbediet
Van Hippodotamus dwilde peerd,
Hoe dadt hem zeluen hurdt in een riet
Daert tsbloeds superfluiteit begheerd:
Daer naer het weder de vvonde smeerd
Met slijcke gheneselick tzynder baten,
By vvelcken het hem vveder fraey gheneerd,
Vvaer uut de churgiennen eerst leerden dlaten.
iiij.
Ibis den vueghele, te vul van drecke
(Zoo dat, de natuerlicke claer betoghen)
Purgierd hem van achtere met zinen becke,
Vvaer wy de clysterien uut nemen moghen.
Swalewen als haer ionghen blentheid doghen
Nemen chelidonie, profitigh den lichte,
En strijcken daer met harer ionghen oghen:
Ons vvijsende dat zu goed es den ghesichte.
v.
Den Hert duerschoten met eenen pyle
(Daer allerande dieren af zyn versaeghd)
Met tcruut Dictamus lost hy de vyle:
Vry vander schuete ende ongheplaeghd.
Den Muushond als hy serpenten iaeghd,
Voorsiet hem van Ruten als waerschu der tormenten:
Ons tooghende zo vvie dat cruud met hem draechd
Dadt goed es ieghen veninighe serpenten.
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken