De const van rhetoriken

D'aude snede van xiij. In tzotte.
.j.
153
Idelheid der idelheid, ende idelheit al
Dat es de weereld, als nu ten tye:
Men heeft ooit sotten vonden ende eeuwelic sal,
Vele zotheit, tooghen zotten, zonder ghetal,
Vuer God, es alle wijsheit zotternye.
Den eenen zot es gram, den anderen blye:
Den derden hoouerdigh, den vierden innocent,
Den vijfsten ontrust, mids zyn melancolie:
Deen swijghd, dander es een bollaerd bekent:
Maer die tgelt potten onder tshemels firmament,
Rau waermoes etende, als tswijn dat int cot leid,
Ende dlichaem frauderen ghierigh zonder ent,
Zulc volc toogd inde weereld de meeste zotheit.
ij.
Die zyn goed ofte gheld ind ongheree draegd
Die de sterren tellen an tshemels paradijs,
Die zyn fortune zonder cause of wee claeghd,
Die vergheefs ende om niet zyn lijf ter zee waeghd
Die proces intenteren zonder rijp aduijs,
Die metsen ende temmeren zonder gheld propijs,
Die ongheroupen hem met anderen paren,
Dese zyn pulker zot, ende een niet wijs:
Vvant zy groote zotheid tooghen en baren.
Maer zy die tgheld in de cofer bewaren,
Goe chiere estimerende vuer een bot pleid,
Niet ghebrukende tselue, maer den liue ontsparen,
Zulc volc toogd inde weereld de meeste zotheit.
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken