De const van rhetoriken

112.
38
Dat zijt leeren verstaen wijs wel bedocht,
Vut Flaccus wisen crocht es tverstand gherézen:
Hadden de aude griecken nooit ondersocht
Nieuwicheid, ende tonzer kennessen brocht,
Vvat zoude ter weereld nu aud cuenen wésen?
Ofte wat zouden nu de Ionghers lézen?
Niet als heels, by dat ic hier verkenne:
Al dat wy hebben, alzoodt blijckt by dezen
Comd ons vander autheit by der penne.
113.
Vvant zo wy Horatium hooren verclaren,
Alzo des booms blaren vallen en groeien,
Tsghelijcks de termen risen end verharen
D'aude en d'nieuwe can qualick tzamen paren,
Als d'een opcomt zietmen d'ander verbroeien:
Aldus die u dichtens wild ondermoeien,
Vvild vryelic schuum in dijn ordinancie strijcken,
Al eist niet ghevseerd, laedt u dies niet vernoeien
Tmoet eens ghevseerd zijn, saudt in dusancie blijcken.
114.
De maniere van sprekene zo de zelue zeit,
In de vsantie leid, dit wel zeker zijt:
Tes menigh vocabel dwelck u nu greit
Ghevseerd en van grooter authoriteit,
Dwelck men sal sien vallen eens metter tijt.
Ghelijc den schepper veranderd d'abijt,
En tfautchoen van dien, zoo ghy mueghd ghetémen al,
Alzo hebben alle zaken eenen lijt
Den tijd eist, diedt al gheuen en némen zal.
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken