De const van rhetoriken

174
Hoe plagh my te vermakene dyn wesen reene.
En dyn woorden plaisant?
Vvaer sal ic hem soucken an welcken cant,
Die mi myn blyscap al af heeft ghemeten?
Vvie sal mi wijs maken en gheuen tverstant.
Of hy die aldus myn vrueghd heeft versleten,
My al heeft vergheten?
ij.
In dusent manieren wy twee verhueghden,
Gheen tonghe en vulsproke al onse vrueghden.
Vuertijds voerleden ter vulder perfectie,
Cleene tot mijnder baten.
Ick meende dat zyn liefde was vul van dueghden.
Ende als hi uutgesogen hadde dmaerg mijnder iuegden
Fausamblantich mi brijngende onder syn subiectie,
Zo gaet hi mi laten.
Vvaer sal ick hem soucken, of ter wat straten,
Stede, doerp, of guchten?
Tscheen hi en mochte, duer liefde groot boue maten,
Gheene ander gheluchten.
Nu moet ick mestroostigh caermen en suchten,
Duer hem die hem qualic te mi waert heeft gequeten.
Ogh! wie sal mi segghen om stremmen myn duchten,
Of hy, die aldus myn vrueghd heeft versleten,
My al heeft vergheten?
iij.
O lacen! hoe es nu verkeerd de canche?
Matthijs de Castelein, De const van rhetoriken