Couperus ' Komedianten' en het Rome van Domitianus - Tresoar

‘Toevallig’ is het ook deze auteur in wiens werk
de beide hoofdfiguren verdiept zijn in het vliegtuig
naar Athene: Toen ik door een hostess
gewekt werd, die me opnieuw champagne wilde
schenken, sloeg ik mijn Pausanias open, de reisgids
uit de 2de eeuw v. Chr., die nog altijd
bruikbaar is. Toen merkte ik dat een lange
blonde vrouw naast me zat, die, zoals ik, een
Pausanias, in een Duitse vertaling, op haar
schoot had liggen.’ (p. 414). Zie ook Kerenyi,
Griekse mythologie, Zeist, 1960, p. 61/62.
32 Dat Gijsen Goethe goed kende en met name de
Faust kunnen we opmaken uit zijn autobiografische
roman ‘Klaaglied om Agnes’, waarvan hij
meermalen heeft gezegd dat die volstrekt conform
de werkelijkheid geschreven is, cf. pagina
12 t/m 14.
33 R.Th. van der Paardt wees mij op dit citaat.
34 Harry Muhsch, De Verteller verteld, Amsterdam,
1971, p. 59-61.
Lijst van gebruikte uitgaven, waarbij ik tevens aan
zal geven in welk jaar ze voor het eerst verschenen.
De volgorde is die waarin ze in mijn artikel genoemd
worden.
Lucinda en de lotoseter, Amsterdam, derde druk,
1968 (1959).
Odysseus achterna, Hasselt, 1960 (1930).
De diaspora. in Verzamelde verhalen, ’s-Gravenhage/Amsterdam,
tweede druk, 1974 (1961).
Allengs, gelijk de spin, in Verzamelde verhalen,
1974 (1962).
Joachim van Babylon, in Zes van Marnix Gijsen,
Zwolle, 1964 (1947).
Helena op Ithaka, Antwerpen, 1968.
Mi chiamamo mimi, in Verzamelde verteden, 1974
(1971).
247
35 Ibidem, p. 61.
36 Verwijzingen naar Pkitarchus vinden we in Terwille
van Leentj’e, Jacqueline en ik. De val van
zijne excellentie minister Plas; ik heb deze niet
in mijn artikel opgenomen, omdat ze structureel
geen enkele betekenis hebben, eigenlijk uitsluitend
dienen om de eruditie van de verhaalfiguren
(en van Gijsen) aan te geven.
37 Mulisch in zijn De Verteller verteld, p. 32/33
geeft het verhaal van Plutarchus uit diens De
defectu oraculorum.
38 Zowel in de Verzamelde Verhalen als in de
afzonderlijke uitgave staat Austen gespeld als
Austin. Een gewone drukfout’? Iets dergelijks
komen we tegen bij de spelling van de Dionysustempel
op de Akropolis, die in beide uitgaven
vermeld staat als Dionysiustempel. Een gewone
drukfout?
Mijn vriend de moordenaar, in Verzamelde verhalen,
1974 (1958).
Het paard Ugo, Amsterdam, 1968.
Harmageddon, Amsterdam, 1965.
De oudste zoon, ’s-Gravenhage, 1955, tweede druk
(1955).
De parel der diplomatie, ’s-Gravenhage/Rotterdam,
tweede druk, 1966 (1966).
De lange nacht, Amsterdam, vierde druk, 1962
(1954).
Terwille van Leentje, ’s-Gravenhage, vierde druk,
z.j. (1957).
Klaaglied om Agnes, ’s-Gravenhage-Rotterdam,
twaalfde druk, z.j., (1951).
De grote God Pan, in Verzamelde verhalen, 1974
(1973).