Couperus ' Komedianten' en het Rome van Domitianus - Tresoar

212
bank. Alles lag klaar voor de les. Ieder was
bezig die laatste kostbare minuut vóór de
tweede bel. Leopold stond voor het raam
achter in de klas en keek uit over de Coolsingel.
Zijn stoel was al naast mij neergezet.
Onverwachts wendde Leipi zich vlug van het
raam af, ik had het vreemde gevoel, dat hij
iets gezien had daarbuiten. Hij liep het pad
in tussen de banken en bleef bij de achterste
staan, waar Jopie al zat naast de nog lege
plaats van Jan. Toen merkte hij, dat ik naar
hem keek. Zijn schuwe gezicht noch zijn
woorden waren voor mij.
– Ze is weg. Ik ben haar kwijt.
Ik knikte, overtuigd, dat hij Frans bedoelde,
die immers weg was gegaan en weldra zou
trouwen. Onthutst draaide ik terug in de
bank en het oud begon.
Het laatste uur voor de vakantie liet Leipi
ons alleen de Odyssee opslaan. De schriften
mochten weg. Hij zou voorvertalen, wij
moesten bijwijzen met de achterkant van
potlood of pen. Toen haalde hij een schoolschrift
uit zijn binnenzak en begon te lezen,
rechts bovenaan naast de blauwe kaft. Zo nu
en dan zei hij een woord in het Grieks of hij
noemde een vers. Wij volgden hem in ons
boek en begrepen het zonder mankeren. Aan
het eind van het uur ging de bel, maar Leopold
hoorde het niet. Wij bleven zo zitten,
roerloos gebogen in onze banken. Het lezen
ging voort tot de volgende leraar ons stoorde.
Leopold stokte verschrikt en liep snel het
lokaal uit, zijn schrift weer in de binnenzak.
1923-1924
De eerste dag in de vijfde klas bracht eenc
teleurstelling. We hadden weer een lokaal
aan de St. Laurensstraat, het verste in de
benedengang, grenzend aan de woning van,
Strasters. Tussen de smalle bakstenen stoepen
was de straat met keien geplaveid. Alleen
langs het gebouw van het gymnasium
lag asfalt. Over de keien ratelden de karren,
op het asfalt bonkten in de maat de hoeven
van de paarden. Men kon niet laten te wachten
op de omslag van het geluid. Het wisselend
lawaai maakte Leopolds stem onverstaanbaarder
dan ooit. Het was daar bovendien
bar donker: een fietsenbergplaats aan
de overkant had hoge bomen. Vaak nam
Leipi de wijk, van zijn stoel naar het raam.
Als één moment de herrie van buiten tot
hem doordrong, hield hij als in fysieke pijn
de hand tegen het oor.
ledere ochtend waren de bovenramen neer
en wij prezen ons lokaal als fris. Naar gelang
het najaar vorderde, veranderde dat fris ir
ijzig. Waren de ramen eenmaal dicht, dar
voltrok zich de metamorfose van koele
ruimte tot doos met verbruikte lucht. De
ramen moesten dicht om het verkeer, de
4eur was dicht uit gewoonte. De jongens
werden luid en ongedurig, de meisjes hingen
met hoofdpijngezichten over hun tafelblad.
Dat lokaal was een wanhoop voor ons, voor
iedere leraar een straf. Wij snakten naar de
pauze en letten met gespitste oren op hei
klikken van de spanjolet, als Strasters ik
glazen deuren openzette naar de gang langde
binnenplaats. Pauze, eindelijk pauze, een
herademing. Wie in de pauze zich niet stoorde
aan het weer, was Leopold. Hij liep veel
met ons om de boom, juist in het laatste
jaar; stil, bedaard, niet gebogen, wel met de
blik op de stenen gericht, de handen op de
rug ineen geslagen. Wij weken vanzelf, maar
ontweken hem niet. Hij nam de buitenste
bocht en wandelde of hij alleen in een bos
liep voor uren. Als op het sein van de bel de
eerste golf naar de deurtrechter stroomde.
hief Leipi de hand à double usage: om zich
de kortste weg te banen en toch, en passant.
een meisje voor te laten gaan. Van onze oude
klas waren we de helft naar bètha kwijtgeraakt.
Jan ging van scliool, Betty was blijven
zitten, Adèle helaas ook. De onwennige rest
had zich vrijwel en bloc in de voorste banken