Couperus ' Komedianten' en het Rome van Domitianus - Tresoar

III Rome
als Ziekte
1 Sint Pietersplein
Weer luidt de bronzen klok, luid over zuilengangen
en brandend open plein, uitgolvend naar de stad.
En waar de droppels der fonteinen ’t zonlicht vangen
tintelt een regenboog weer trillend in het nat.
Ook in de blauwe schaduw blijft de hitte hangen.
Ik zie het draaitoneel, dit eeuwig zonnerad
van auto’s kosmisch in hun werveling gevangen
rondom de naald die eens een pharao aanbad.
Dan, aan het raam, verschijnt er ratelt een applaus
als gaat Gods poppenkast voor één vertoning open –
een bruidje in het wit; maai neen, het is de paus.
De armen uitgestrekt bidt hij een monotoon
en knersend kerklatijn in Christus’ mikrofoon.
Bij ’t stalletje staat Truus een plastic kruis te kopen.
2 Grand Tour
Op weg naar de ruïnes van een dode keizer
in een inferno van verstikkend autoroet
zie ik een reiziger die ‘t oude Rome doet
met ratelkoets en paard, want ach, hij is niet wijzer.
Hij filmt: een dode pijnboom, blakerend Fiatijzer
en, na de rood bevlagde werkelozenstoet
die als een open ader door het centrum bloedt,
’t waterkanon dat stralend opspuit als een geiser.
Hij filmt en waant zicli in een zomerpastorale.
Beschonken immers van de goede slechte wijn
doet Rome ziel en zinnen ruimer ademhalen?
Hij filmt: de zwarte tempels, kerken, suoni, luci
– paspoort en portefeuille, alles alreeds foetsji –
want o, in Rome, Rome ... daar toerist te zijn!
3 Licht
Het Forum in de zon, de zuilen en de rozen
en van de Palatijn de milde lentewind
hier worden wij weer stom en tot geluk verkozen
het éne ogenblik, dat alles herbegint.
Zie, langs de stramme muur waar wij bevrijd verpozen
verglijdt de schaduw van dit lachend wonderkind:
de eeuwig nieuwe tijd die in het tijdeloze
verwaaien van de dag zijn diepste wezen vindt.
Want trager stroomt het bloed maar sneller gaan de zinnen
waar tussen marmergruis en welherbouwde bogen
de kern van het bestaan, gelouterd in het vuur
van zoveel gouden licht, bereid tot diep beminnen,
zich plotseling openbaart als goddelijk vermogen
in de doorleving van één stervend middaguur.