Couperus ' Komedianten' en het Rome van Domitianus - Tresoar

genesteld. Ik zat weer vooraan, middenpad,
rij bij de deur. Achterin huisde de helft van
de andere vierde, de parallelklas. Een gaaf
geheel kon het nooit worden, want we hadden
een gespleten staart. Ze snapten ook
niets, die andere vroegere vierde, van de eerste
dag af. Daar had je Lietie. dat mispunt,
vlak achter mij. Die wou niet, dat Leipi Julie
zei. Ze riep steeds hoger en luider haar kinderlijke
naam. Sommigen lachten, maar wij
werden boos: wat verbeeldde ze zich? Robs
werd Roberta; Regnera was Rein voor de
klas; en dan wel: Lietie? Tenslotte verstond
Leopold haar weerzin.
– Geen Julie?
– Nee mijnheer.
– Dan Julia, en Romeo neemt galant de
beurt.
Leopold wees naar Piet, in de bank achter
Lietie. Piet was een vrij kleine jongen, die
weinig sprak, ook niet van zich liet spreken.
maar kalmpjes overging van klas naar klas.
Bij deze onverwachte wending kreeg hij een
hevige kleur. Het duurde even, voor hij kon
lezen. Zo is het gebleven: Julia en Romeo.
Julia was weldra vereerd met haar naam.
Maar hoewel Leipi nooit anders dan Romeo
tegen hem zei, leek Piet elke keer opnieuw
schichtig.
Ik heb er geen voorstelling van, hoe die anderen
Leopold vonden. Waarschijnlijk hadden
ze hem nooit gehad en moesten ze de omgangstaal
met een dove nog leren. Daarin
waren zij in het nadeel. Wij echter moesten
ons wennen aan het Latijn in plaats van de
taal van de Grieken. Dat was een diepe teleurstelling,
tenminste voor mij. Ieder begin
van de les zat Leopold weer in zijn stoel, het
ene been over het andere, het bijbeltjesachtige
boek rustend op de open hand en in
iedere les boog hij eerst luisterend naar Baelde.
Maar het wou niet in die klas. Na een
tijdje zag ik links naast me telkens zijn
schouder bewegen. Dan ging het ene been
213
boven, dan weer het andere. Ook zonder
auguren was te voorspellen, dat Leopold op
zou staan. Het wou niet. Het lag aan de
duisternis en het lawaai en de benauwde
lucht, aan het uitdagend gedrag van de jongens.
Het lokaal was te vol: het gangpad
tussen de banken liep dood op de muur. Het
lag aan onze onverschilligheid voor Dido en
het gedoe in die grot, aan Leopolds doofheid
en het onzeker zwevende geluid van zijn
stem. Het heeft wel tot Kerstmis geduurd,
voor er verband was tussen Vergilius, Leipi
en tweemaal een halve klas.
De keus van Leopold als leraar-Latijn had
ook zijn weerslag op het Grieks. Het lot was
niet gunstig. Een hark van zesentwintig jaar,
die nauwelijks behoorlijk groeten kon als hij
de klas inkwam, moest Homerus met ons
lezen. Hij schoof Leopolds vertalingen als
oude bladen terzij en kraakte hem zowel als
Homerus in zijn eigengereide bewerking.
Waarom golden Leopolds woorden niet als
variant, maar telden ze voor fout? Waarom
mochten wij niet vertalen: het zevenrunderhuidig
schild? Het was afschuwelijk. Op
Leopold was geen verhaal. Onze mond pleegde
verraad in harkerige taal terwille van een
cijfer.
Na de kerstvakantie was Annie absent. Ik
bracht werk naar het huis van haar tante en
mocht door naar twee hoog. De kamer was
ruim en kaal, met een scherm naast de deur;
de serreramen stonden open. Voorlopig
moest Annie nog wachten met werken.
Sindsdien kwam ik vaak nooit lang. Ik las
haar Niels Holgerson voor, we zijn tot een
derde gekomen. Het heette niet besmettelijk.
Annie was alleen maar moe. Zonder woorden
wisten we beiden, hoe het gesteld was.
In februari werd ik ziek net als het jaar
daarvoor. Toen had het zes weken geduurd.
Annie stuurde me druiven en schreef met
potlood, dat we deden wie het eerste beter
was. Begin april stierf ze, thuis in Waddinx-