Couperus ' Komedianten' en het Rome van Domitianus - Tresoar

194
4
Maar: ‘Leto! ’. zegt hij, en hij daalt den heuvel af.
Hij zakt een zoelte in. Traag wordt zinken zoelt.
Zijn leen gaan loomen, daar een zoelt rijst.
Hij treedt voorzichtig thans, hoe zeker zij
zijn vlakkre voet aan minder-steile wand.
Dra glijdt zijn bane ’lijk een glad geschuif
van water over klei die zuigt en veert.
Zijn helle zole is zoel; zijn ingewand
vervolt stilaan, egaal en rond, een brand,
een warmte, een lamp, een wonne-weeke lucht
die vliet als ijl, dun bloed zijn aédren door
en zijne borst, en rust in zijnen rug,
weêrzijds als eene moeheid, rijk en blij....
– Hij naert den tragen navel van het dal.
Nog blijft onaangeroerd, van vlerk of keel,
van hakig keverpootje of krevel-haar
der rupse, van het onder-aardsch gewoel
die mol en mier, die made en mal konijn,
bedrijven, elk naar eigen wet en nood, -
nóg blijft onaangedaan die luie stilt
en geen gebod van sterren, die ze wekt.
Doch, daar hij wijlt en dieper adem-haalt,
en daar zijn hart gaat luistren en zijn hart
naar ’t eigen luiden, dat luider wordt:
daar gaat aan ’t wijken, traag, ’t aanwezige dat
om hem, aan hem, van aarde en hemel. Vree
gaat waêdmen, bloode, om zijn onroerbaarheid;
omvangt zijn doffer hart met zoetheids dracht,
verzaadt, verdooft zijn hoofd met gouden waézmen.
5
Hij zonk in de aarde als in zich-zelf
o Leto, Leto: dees mijn moeder zijt,
o Macht, ontvangt uw zoon in uwen schoot
En mijne straf wil maken tot een loon.
Aldus Apolloon tot de Nacht, die zweeg.
Plots bloeide, hooge, fel, de Herders-ster.
De chronologie van Van de Woestijnes obsessie met het Apolloon-motief voert ons terug naar
zijn jeugdperiode, toen hij 15 jaar oud was. In Carnet 1893 1 is het reeds aanwezig in een
gedicht dat De Walküre heet:
Ginsch op de onmeetbare heide
de glanzige, zonnige heide,
drijven de schapen zoo blank
als de zwanen ten rimpligen meere...
Stijf als een bronzen Apool,
onbeweeglijk ten gronde gekluisters,
(...) 2