Couperus ' Komedianten' en het Rome van Domitianus - Tresoar

Na zijn omhelzing zal de Dood je willen kussen,
tot grote schrik van de drielijvige godin.
Een onbeheerste troep van vroeger stormt intussen
met holle ogen, vaal van wangen, op je in:
Theseus, Paris, lason, hun ontrouw werd gewroken,
past hun de loftrompet die jouw schoonheid verdient?
Welnee, geef niet zoveel om koninklijke spoken
dat ik nietswaardig schijn, je springlevende vriend.
Laat het jou vreugde zijn te kwijnen aan mijn schouder,
dan slapen in je schoot mij als geluk toeviel,
en met mijn kussen jou mijn ziel toe te vertrouwen
en uit je kussen in te zuigen heel jouw ziel.
De mijne of, mijn Licht, de jouwe? ’k Wil dat, liever,
jouw adem in mijn borst, de mijne in jou is.
Zo zullen wij, verliefd, de groene jeugd gerieven;
de Dood komt, ’t hoofd bekroond met eeuw’ge duisternis.
Jullie, vriendin en vriend die mijn gedrag bestaarden:
gezucht, gebroken blik en wezenloze loop,
dronken gelach, gezwets van woorden zonder waarde,
een blos die plotseling mij het gelaat bekroop:
Tenslotte geeft ge toe dat niet voor niets ik blaakte,
waar toch de kroon op ’t werk in mijn bezit geraakte.
307