Couperus ' Komedianten' en het Rome van Domitianus - Tresoar

Hetzij ze harteloos nrijn hartstocht zal vermijden,
hetzij ze vrijelijk zich geeft: de Dood heeft haast.
Noch kan ik mij aan een versmade liefde wijden,
noch is er voor een god bij stervelingen plaats.
Maar liever sterf ik door jou. Leven, te omprangen,
te sneven aan jouw zij is alles wat ik hoop.
Beter mijn lijk aan jouw zo zachte nek gehangen,
dan aan de hanebalk het lichaam opgeknoopt.
Zo’n wraak nam Iphis op het meisje dat hem griefde,
zijn jammerlijke last hangt niet gebogen keel.
Zo komt, of zo verlangt, te sterven een verliefde;
geboren, al wie mint, onder kwaad sterrebeeld.
Och dat de toekomst in het tegendeel verkeerde
door ’t ooglicht dat mij steeds als ster voor ogen zweeft.
’t Zij nors of vriendelijk: haar blik bepaalt wanneer ze
mij leven geeft, ontzegt; sterven ontzegt of geeft.
Ik bid, ontzegt de dood, geeft, bid ik, ogen, leven,
voor een triomftocht is mijn sneuvelen te licht.
Jouw korallijnen lip zij lip aan lip gewreven.
bij ‘t tortelen verzaak’ noch tong noch tand zijn plicht.
En geef mij honderd, geef mij duizend zachte kusten,
en geef j’er nog wat bij, mijn licht, ik word een god.
Maar niet er nog wat bij, niet geef je een, twee kussen,
zodat geen lip aan lip gevoegd bevochtigd wordt,
geen merk van tandebeet of strijdgewoel van tongen,
al ben je mooier dan de mooiste minnares.
Latijnse meisjes heb j’ in kunst pas overwonnen
mits je, met godengunst, mijn verzen leest als les.
Ik doe niet onder voor de duif in dartelheden,
in liefdeslust niet voor de snaakse Jupiter.
Voor al die rimpels heb je nu geen goede reden,
die komen wel van zelf, wacht maar, straks zijn ze er.
Waarom je ogen met je wenkbrauwen bezwaren,
hoe, kam je niet het haar over je voorhoofd los?
Wacht maar, eens zal een grot je rotte oog bewaren,
en op je koude kruin prijkt straks een grijze dos.
305