Couperus ' Komedianten' en het Rome van Domitianus - Tresoar

210
het leger moest voort. En na vele, vele moeilijkheden,
voor Xenophon, Leopold en de
klas, zagen de mannen eindelijk de zee. Wij
hoopten vurig, dat Leipi het bord zou vergeten
zodat wij ook het volgende uur er naar
konden kijken, maar ieder spoor werd door
hem eigenhandig uitgewist.
1922-1923
In de vierde klas was het uitgesloten, dat
Leopold de bel ooit hoorde. Ten eerste huisden
we boven in het gebouw en ten tweede
nam zijn doofheid toe. Ook een tik op de
deur had geen zin. Strasters, de conciërge,
die na de tweede bel de school rondging om
de absenten op te nemen, had de gewoonte
bij Leopolds les zachtjes om de deur te kijken.
Dan wenkte Adèle, die weer vooraan
rechts op de hoek zat, of ze noemde een
naam, en Strasters was verdwenen zonder
dat Leipi iets had gemerkt. Wij waren met de
doofheid vertrouwd geraakt. Er werd nagenoeg
niet voorgezegd.
In de loop van dat jaar staken wij meisjes
ons haar op, de ene met Kerstmis, de ander
met Pasen, eerst nog met een stuk strik ter
weerszijden van de wrong en dan op een
gewichtige dag zonder strik. Dat was spitsroeden
lopen. Ik weet nog goed, hoe Leipi
naar me keek: vragend, plagend en geruststellend.
Er was nog een nieuw meisje in de klas:
Annie uit Waddinxveen. Ze kwam van het
Goudse gymnasium, maar na twee jaar ziekte
wilde ze op een andere school weer beginnen,
waar niemand haar kende van toen ze
nog geen kunstbeen had. Annie was bij een
oom en tante in huis en ging met de tram
naar school. Als ik bij ons wegfietste, zag ik
de conducteur haar tas aanpakken.
Op een morgen ontbrak Annie, toen de
griekse les begon. Allen waren haar op de
trap gepasseerd. Ze klom niet, zoals anders,
maar stond krampachtig tegen de leuning.
Ieder die wat zei, kreeg hetzelfde antwoord.
– Loop maar door, ik kom straks.
Ik legde de tas op haar plaats, achter Baelde
die als vanouds vooraan zat. Iemand sloot de
deur. Homerus begon, hoewel Leopold talmde.
Ook hij had Annie ingehaald. Na een
eindeloze tijd werd de deur ineens opengegooid:
Strasters en Annie, zij met een vuurrode
kleur tot onder het zijige blonde haar,
hij zelfbewuster dan ooit. En terecht. Later
hoorden we, dat Annie voor- noch achteruit
gekund had, omdat haar ondergoed tussen
het mechaniek van het been was geschoten.
Toen de trap leeg was, had ze naar beneden
geroepen. De rector had Strasters’ vrouw
willen halen, maar deze stuurde eerst de rector
in eigen persoon naar zijn kamer en verhielp
toen het euvel.
– Toemaar kind, ik heb toch dochters.
De triomf stond op Strasters’ gezicht te lezen.
Hij bracht Annie tot in de klas.
– Nog meer absenten, mijnheer?
De klas lachte en ging opgelucht over tot de
orde van Leopolds les.
Oud en nieuw en verder. In weldadige regelmaat
maakten wij ons van Homerus meester.
Een cijferboekje kwam er nawelijks aan te.
pas. Leopold zat in ons midden en Homerus
was zijn trouwe metgezel. Leipi sloeg het
boek op, terwijl hij zich luisterend naar
rechts boog, voor Eddie langs, als een stille
vraag aan Baelde, waar het oud begon. Als
hij zo achterover bleef zitten, – op een gewone
stoel, dit lokaal had geen leunstoel –
kregen wij één van vieren de beurt: Adèle of
ik of Eddie of Baelde. Toen ik eens aan het
begin van de les als een lagereschoolkind
netjes ging zitten, begreep Leipi direct waar
het mij om te doen was.
– Is het nieuw zo moeilijk vandaag?
– Ja mijnheer.
Hij lachte, zijn stille langzame lach. Ik kreeg
een kleur én de beurt met het oud. De geschiedenis
van Ilias en Odyssee had mijn