Couperus ' Komedianten' en het Rome van Domitianus - Tresoar

208
als vuur. Leopold draaide zich om, nam
plaats en vroeg, waar we gebleven waren.
Soms stond hij wel op onder de les, als
achteraan Betsy de beurt had, want die sprak
uitzonderlijk zacht; maar dat uur bleef hij
zitten. Toen hij wegliep, rechtop, rijzig, geen
hand in de zak, was het onzichtbaar.
De volgende dag had het rooster een tussenuur
Grieks. Wij wachtten in spanning. De
andere leraar was weg, het werd al weer stil
in de school. We hoorden Leopold aankomen
over de gang. Toen verscheen hij: lang
en grijs, hetzelfde pak. Weer flitsten de zinnen
door de klas. Kon je een broek laten
stoppen in ene dag? Zo’n luik moest anders
wel tochten ondanks het jaeger eronder.
Zulk praten onder de les was voor ons heel
gewoon. Leipi was doof, dus het hinderde
niet. Wij hadden geenszins de opzet iets te
misdoen.
Over het algemeen las ieder mee. Wie rechts
de beurt had, werd uit de linkerrij voorgezegd
en andersom. Ik herhaalde zonder gewetensbezwaar
wat een jongensstem zei in
de verte, tenminste in het begin van het
schooljaar. Soms ried Leopold aan: probeer
het alleen, en dan zwegen de voorzeggers
even. Niet dat Leipi ze hoorde – dat kon
niet, hij was heus erger doof dan een beetje
– maar hij merkte het toch.
Toen Leopold, de tweede dag van de scheur,
na de les opstond, bleek er niets gewijzigd in
de staat van de broek. Nauwelijks was hij op
de gang, of wij barssten uit in kritiek op
ieder die het hem niet had gezegd, de rector
bijvoorbeeld of de conciërge. Om van de
leraren te zwijgen, die hun collega voor gek
lieten lopen de ene dag voor, de andere na.
Wij leerlingen mochten niets zeggen, dat was
niet kies. üe derde dag vloog lang voor de les
de Faam door de school: Leipi loopt rond in
zijn zondagse spullen.
– Dag mijnheer, dag mijnheer.
– Kinderen, had jullie gezien...?
– Ja mijnheer.
– Kinderen, kinderen toch.
Toen lachte hij en we lachten allemaal. Hij
was ons goedgezind, als steeds, wanneer hij
‘kinderen’ zei.
Zo is nog een zin, een geliefde, blijven hangen
in mijn hoofd:
– Kinderen, jullie spreekt Grieks, maar je
weet het niet.
Die winter vroer het tot flink in februari.
Het vlaggetje: ijsclub geopend, prijkte op de
trams. Op, naar Kralingen, iedere woensdagen
zaterdagmiddag. Voor de grote tent lag
het ijsplein, vanwaar men vertrok om een
baantje te rijden. Ze hadden op school al
verteld, dat Leipi zou komen en dat hij dan
meisjes vroeg om een baantje. Het bleek
waar, maar eerst reed hij alleen, de handen
op de rug, in een vast tempo als voor een
tocht, niet saai recht vooruit en ook niet
opzettelijk zwierend. Zijn lange gestalte was
al van ver te herkennen aan de lichte muts.
Hij groette niet noch werd gegroet, maar
ging over de baan zoals hij liep in de stad:
alsof hij alleen was, alleen op de lege Coolsingel,
alleen op het verlaten ijs. Tenslotte
moest hij er aan geloven. Nauwelijks was hij
gesignaleerd met een meisje uit een hogere
klas, of wij van de derde vonden het onze eer
te na om achter te blijven. Betty en ik talmden
en zwenkten toevallig op het ijsplein,
kortom, we reden hem vlak voor de voeten.
Dat hielp. Veertien jaar en zo brutaal als de
beul, maar bij het armenkruisen met die grote
man was ik toch heel verlegen.
De keren heb ik niet geteld. Eens vroeg Leopold
mij voor een tweede baan rond en dat
was een onsterfelijke glorie. Hij zei dat het
goed ging, omdat wij uit het noorden kwamen,
zijn familie zowel als de mijne. Aan het
eind van de winter begon zijn ster te tanen:
ik reed behalve met meisjes ook wel met een
Jan uit de vierde. Juist had de dooi de normale
sleur weer ingezet of bij ons thuis werd