Couperus ' Komedianten' en het Rome van Domitianus - Tresoar

was stil en lichtloos, en geen ster of maan
zag hem aldaar ter hemel-kimme staan,
bevaên van vreugde en vroomheid, en ’t geheim
gedoke’ in hem gelijk een menschelijk geheim.
2
O Leto, Leto!
Is daar iets dat waakt
Er is geen zwaarte: er is geen slappre rust;
geen dood; geen leven dat een dood gelijkt.
De aarde is om hem als een gesloten wiel;
de nacht op ijlte toe, gelijk een bul.
De lucht is een fluweel vol muffe reuk.
Er is alleen zijn voet, die vastheid voelt....
– Koelt dan gestreel des Voorjaars wimpren niet
die gaan zindren? .... Nog geen nadering
die kriept en krevelt door ontkreukend gras;
geen barst die puffend scheurt aan bast of knop
geen vochte geuren, die een nieuw seizoen
schudt uit zijn donkre haren en het dal,
van spheren daauws bescheemrend, deinen doet.
Er komt geen aarzelende nijverheid
die winter-kreupel, kruipt of, stram-getand,
knaagt aan de stilt tot een ontsteld rumoer....
– Heeft zich de Lenf voor nieuwen slaap gekéérd?
Geen ijle wa van mist die de aarde heft
ten heemlen, en de hemelen verwijdt
de mijlen over der oneindigheid....
– Is daar geen droom die sloomheid slaakt en weert
Géén vrage in de oore van den doove Tijd....
3
– Apolloon zakt de sappige flanken af
des heuvels aan zijn wederzijdschen knie,
en zijn gedaant verlaat het veld der lucht.
Hij daalt: van zijn gedaalde afwezigheid
wordt klaarder thans de lucht, en hij wordt klaart,
Apolloon aan de donkerheid der kling.
– o Leto! Gaat de wrong van ’t haar te loor
in de ongezien warrling van den rusch,
zijn voorhoofd welft: een bronzen koepel, dof,
zijn neus: de dubble ribbe van een muur;
zijn kin: een lange geule en zijpt van baard.
Vier schemer-vlakken zijne borst: een stad
met kruislings-diepe straten, en zijn buik
een holle, ronde markt van deze stad,
en zijn beenen duisterend wegen....
En klopt een vreugde hem aan, zijn stand is norsch,
Apolloon zóó: zijn smalte, een lange werf,
een haven-dam in roerloos-logge zee
die zingt noch luistert om den dom zijns hoofd:
graauw-bleek Apolloon naar de stomme nacht
die geenen mond heeft en verdraait hare oogen....
193