Podstawowe procedury laboratoryjne w ... - digicollection.or..
Podstawowe procedury laboratoryjne w ... - digicollection.or..
Podstawowe procedury laboratoryjne w ... - digicollection.or..
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
ZAKAŻENIA BAKTERIAMI BEZTLENOWYMI<br />
Diagnostyka zakażeń bakteriami<br />
beztlenowymi<br />
Za blisko 80% diagnozowanych zakażeń beztlenowych odpowiedzialne są cztery<br />
największe grupy beztlenowców. Należą do nich: Bacteroides, Prevotella<br />
i P<strong>or</strong>phyromonas spp., Peptostreptococcus spp. <strong>or</strong>az Clostridium spp. Najczęściej<br />
spotykane gatunki z każdego rodzaju to: Bacteroides fragilis, Peptostreptococcus<br />
magnus i Clostridium perfringens. Specyficzne metody izolacji i identyfikacji<br />
tych trzech rodzajów i gatunków powinny służyć jako model izolacji i wstępnej<br />
identyfikacji innych klinicznie ważnych bakterii beztlenowych.<br />
Pobieranie próbek i transp<strong>or</strong>t do lab<strong>or</strong>at<strong>or</strong>ium<br />
Procedury pobierania materiału zostały opisane we wcześniejszych rozdziałach.<br />
Ponieważ beztlenowce są bardzo wrażliwe na tlen atmosferyczny i wysychanie,<br />
przy pobieraniu próbek należy unikać stosowania zwykłych wymazówek. Próbki<br />
do hodowli beztlenowców należy uważnie pobierać z miejsca aktywnej infekcji.<br />
W niektórych przypadkach może być konieczna pomoc chirurga. Dotyczy to<br />
szczególnie aspiracji ropy, pobierania tkanek i/lub próbek ropy z zakażonych ran,<br />
ropniaków lub drążących ropni.<br />
Próbkę należy umieścić w sterylnym, szczelnie zamkniętym pojemniku lub, jeśli<br />
to niemożliwe, niezwłocznie przesłać do lab<strong>or</strong>at<strong>or</strong>ium cały zaaspirowany materiał<br />
w strzykawce, z igłą osłoniętą zatyczką lub gumowym k<strong>or</strong>kiem.<br />
Przygotowanie warunków beztlenowych<br />
do inkubacji hodowli<br />
Istnieją różne metody wytwarzania środowiska beztlenowego. Jedną z nich, prostą<br />
i niedrogą, jest użycie anaerostatu z cienkiego szkła lub poliwęglanu o objętości<br />
2,5 – 3,5 litrów, wyposażonego w nieprzepuszczającą powietrza pokrywę, którą<br />
można łatwo usunąć czy wymienić. Powłożeniu płytek Petriego w anaerostacie<br />
należy umieścić komercyjnie dostępne, jedn<strong>or</strong>azowe saszetki wytwarzające<br />
beztlenową atmosferę i zamknąć pokrywę. Jedn<strong>or</strong>azowe saszetki wytwarzające<br />
warunki beztlenowe mają f<strong>or</strong>mę płaskich, zapieczętowanych kopert, które po<br />
dodaniu wody (lub bez — przyp. tłum.) uwalniają wodór i dwutlenek węgla.<br />
Opisane zestawy wymagają katalizat<strong>or</strong>a palladowego przytwierdzonego do spodu<br />
pokrywy słoja. Podczas używania katalizat<strong>or</strong> ulega inaktywacji i wymaga<br />
wymiany w regularnych, zalecanych przez producenta odstępach czasu. Jedn<strong>or</strong>azowe<br />
paski wskaźnikowe redox, które w warunkach beztlenowych zmieniają<br />
kol<strong>or</strong> z niebieskiego (lub czerwonego) na bezbarwny, są szeroko dostępne<br />
komercyjnie.<br />
Probówki z płynnym podłożem do hodowli bakterii beztlenowych, takim jak<br />
podłoże tioglikolanowe lub bulion z wyciągiem mięsnym, nie muszą być<br />
inkubowane w beztlenowych warunkach, ponieważ wchodzące w ich skład<br />
substancje wytwarzają środowisko beztlenowe. Jeśli objętość podłoża jest<br />
wystarczająca (10 – 12 ml w probówce o standardowej średnicy 15 mm) i jest ono<br />
świeżo przygotowane, warunki beztlenowe uzyskuje się w dolnej części probówki.<br />
Nie zużyte w dniu przygotowania podłoża powinny być zregenerowane przez<br />
114
Change language