pobierz plik - Przedsiębiorczość i ZarzÄ dzanie - Społeczna ...

PRZEDSIĘBIORCZOŚĆ i ZARZĄDZANIE
Wydawnictwo SAN ISSN 1733-2486
Tom XIII – Zeszyt 1 – 2012 – ss. 227–238
Paweł Sydor
Społeczna Akademia Nauk, Łódź
Prawno-administracyjne ograniczenia zasady
swobody umów w polskim prawie przewozowym
a swoboda przepływu usług w ramach
Wspólnoty Europejskiej
1. Wprowadzenie
Umowa przewozu jest jedną z umów nazwanych regulowanych przepisami
tytułu XXV, działu I–III, części III. Kodeksu cywilnego (w skrócie kc),
tj. art. 774 i nast., ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku Prawo przewozowe
(Dz. U. z 2000 r., nr 50, poz. 601 ze zm.), jak i konwencji międzynarodowych,
w tym konwencji genewskiej z 19 maja 1956 roku o umowie międzynarodowego
przewozu drogowego (w skrócie CMR – DZ. U. z 1962
r., nr 49, poz. 238) oraz konwencji berneńskiej z 9 maja 1980 roku o międzynarodowym
przewozie kolejami (w skrócie CIM, Dz. U. z 1985 r,
nr 34 poz. 158) [por. szerzej: Stec 2005; Komentarz do kodeksu… 1999, s. 330
i nast.]. Stosownie do przepisu art. 774 kc – przez umowę przewozu przewoźnik
zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia
za wynagrodzeniem osób lub rzeczy.
Umowa przewozu jest, zatem jedną z tzw. kwalifikowanych umów,
czyli umów, gdzie jedna ze stron, dla skutecznego jej zawarcia musi posiadać
określony przymiot – w tym przypadku być przedsiębiorcą prowadzącym
działalność gospodarczą [Górski, Charakter prawny umowy…].
Z uwagi na tematykę artykułu wskazać należy, że może posiadać ten
przymiot stosownie do przepisów nie tylko wewnątrz – krajowych, ale