pobierz plik - Przedsiębiorczość i ZarzÄ dzanie - Społeczna ...

244
Paweł Sydor
zacji zasady proporcjonalności ingerencji w prawo własności do interesu
ogólnego, wymiar ten nie może przekraczać stopnia winy;
3) stosownie do uwag poczynionych wyżej, niewykluczonym jest konieczność
uelastycznienia możliwości orzekania sądów w sytuacjach
wskazanych w art. 44§1 kk, wobec obligatoryjnego charakteru tego
przepisu, co wychodziłoby naprzeciw postulatowi Trybunału zawartego
w treści orzeczenia – holistycznego ujmowania środków wskazanych
w art. 44 kodeksu karnego.
Reasumując – w mojej ocenie Trybunał wskazał na potrzebę relacjonowania
oceny czynu i związanej z tym reakcji prawno – karnej do jego
wagi, nie zaś jedynie wagi naruszonego przepisu ocenianej w ramach
wykładni systemowej. Niewątpliwie obowiązujące w tym zakresie na
terenie RP przepisy taką relatywizację umożliwiają, zakreślając szeroki,
w ramach sędziowskiego wymiaru kary, katalog możliwych rozwiązań
prawnych dotyczących orzeczenia przepadku przedmiotów. Wątpliwość
może jedynie budzić automatyzm orzekania przepadku wskazany w §1
art. 44 kodeksu karnego, z tym, iż jako dotyczący przepadku rzeczy pochodzących
z przestępstwa nie może dotyczyć przedmiotów, których
obecność w czynie rozumianym ontologicznie, stanowi znamię tegoż
czynu 5 .
5
Co siłą rzeczy zmienia zakres przedmiotowy dyskursu w tym zakresie – por. wyrok
SN z 14 lipca 2010 roku, VKK 126/10, nie publ.