พจนานุกรม พุทธศาสตร - โรงเรียนทอสี

[3] 58พจนานุกรมพุทธศาสตรดวยโยนิโสมนสิการ ก็เปนตัวนํ า เปนบุพนิมิต แหงการเกิดขึ้นของอารยอัษฎางคิกมรรค แกภิกษุ ฉันนั้น”“เราไมเล็งเห็นองคประกอบภายในอื่นแมสักอยางเดียว ที่มีประโยชนมาก สํ าหรับภิกษุผูเปนเสขะเหมือนโยนิโสมนสิการ ภิกษุผูมีโยนิโสมนสิการ ยอมกํ าจัดอกุศลได และยอมยังกุศลใหเกิดขึ้น”“เราไมเล็งเห็นธรรมอื่น แมสักขอหนึ่ง ซึ่งเปนเหตุใหสัมมาทิฏฐิที่ยังไมเกิด ก็เกิดขึ้น ที่เกิดขึ้นแลว ก็เจริญยิ่งขึ้น เหมือนโยนิโสมนสิการเลย”“เราไมเล็งเห็นธรรมอื่น แมสักขอหนึ่ง ซึ่งจะเปนเหตุใหความสงสัยที่ยังไมเกิด ก็ไมเกิดขึ้น ที่เกิดขึ้นแลว ก็ถูกขจัดเสียได เหมือนโยนิโสมนสิการเลย”“โยนิโสมนสิการ ยอมเปนไปเพื่อประโยชนยิ่งใหญ, เพื่อความดํ ารงมั่น ไมเสื่อมสูญ ไมอันตรธานแหงสัทธรรม” ฯลฯธรรมขออื่น ที่ไดรับยกยองคลายกับโยนิโสมนสิการนี้ ในบางแง ไดแก อัปปมาทะ (ความไมประมาท — earnestness; diligence), วิริยารัมภะ (การปรารภความเพียร, ทํ าความเพียรมุงมั่น — instigation of energy; energetic effort), อัปปจฉตา (ความมักนอย, ไมเห็นแกได — fewness of wishes; paucity of selfish desire), สันตุฏฐี (ความสันโดษ —contentment), สัมปชัญญะ (ความรูตัว, สํ านึกตระหนักชัดดวยปญญา — awareness; fullcomprehension); กุสลธัมมานุโยค (การหมั่นประกอบกุศลธรรม — pursuit of wholesomestates; devotion to good things); สีลสัมปทา (ความถึงพรอมแหงศีล — possession ofvirtue); ฉันทสัมปทา (ความถึงพรอมแหงฉันทะ — possession of will), อัตตสัมปทา (ความถึงพรอมแหงตนคือมีจิตใจซึ่งพัฒนาเต็มที่แลว — self–realization, self-actualization),ทิฏฐิสัมปทา (ความถึงพรอมแหงทิฏฐิ — possession of right view), และ อัปปมาทสัมปทา(ความถึงพรอมแหงอัปปมาทะ — possession of earnestness)S.V.2–30; A.I.11–31; It.9. สํ.ม. 19/5–129/2–36; องฺ.เอก.20/60–186/13–41; ขุ.อิติ. 25/194/236.[3] อัปปมาทะ (ความไมประมาท คือ ความเปนอยูอยางไมขาดสติ หรือความเพียรที่มีสติเปนเครื่องเรงเราและควบคุม ไดแก การดํ าเนินชีวิตโดยมีสติเปนเครื่องกํ ากับความประพฤติปฏิบัติและการกระทํ าทุกอยาง ระมัดระวังตัว ไมยอมถลํ าลงไปในทางเสื่อม แตไมยอมพลาดโอกาสสํ าหรับความดีงามและความเจริญกาวหนา ตระหนักในสิ่งที่พึงทํ าและพึงละเวน ใสใจสํ านึกอยูเสมอในหนาที่อันจะตองรับผิดชอบ ไมยอมปลอยปละละเลย กระทํ าการดวยความจริงจัง รอบคอบ และรุดหนาเรื่อยไป — Appamàda: earnestness; diligence; heedfulness) ขอนี้เปนองคประกอบภายใน (internal factor; personal factor) และเปนฝายสมาธิ (a factorbelonging to the category of concentration)“ภิกษุทั้งหลาย เมื่อดวงอาทิตยอุทัยอยู ยอมมีแสงอรุณขึ้นมากอน เปนบุพนิมิต ฉันใด ความถึงพรอมดวยความไมประมาท ก็เปนตัวนํ า เปนบุพนิมิตแหงการเกิดขึ้นของอารยอัษฎางคิกมรรค แกภิกษุ ฉันนั้น”“ธรรมเอก ที่มีอุปการะมาก เพื่อการเกิดขึ้นแหงอารยอัษฎางคิกมรรค ก็คือ ความถึงพรอมดวยความไมประมาท”