Descarga en formato PDF - Centro Ramón Piñeiro para a ...

María Jesús Barsanti Vigo. Los refranes en la traducción de El Quijote de Ludwig Tieck.Estudio paremiológico contrastivo español-alemánBARSANTI VIGO, María Jesús (2011): Los refranes en la traducción de ElQuijote de Ludwig Tieck. Estudio paremiológico contrastivo español-alemán.Sarrebruck: Editorial Académica Española. 978-3-8454-9743-3; 451 páxs.Nesta publicación, froito da tese de doutoramento de María Jesús Barsanti Vigo, aautora presenta unha análise paremiolóxica contrastiva da novela Don Quijote de laMancha de Miguel de Cervantes e a tradución cara ó alemán realizada por LudwigTieck entre os anos 1799 e 1801, na época do Romanticismo albar alemán. O libroconsta de tres partes claramente diferenciadas.Na primeira, a autora leva a cabo un estudo tipolóxico e literario dos refráns, dado oseu papel predominante como recurso literario en El Quijote cervantino. Detense noconcepto de refrán para poder delimitalo fronte a outras categorías paremiolóxicascomo a frase proverbial. A análise lingüística do refrán, proverbio ou paremia – termosque son utilizados como sinónimos– permítelle á investigadora resalta-las súaspropiedades morfosintácticas e semánticas distintivas. Logo de contrastar numerosasdefinicións, Barsanti Vigo chega á conclusión de que o refrán equivale a "un enunciadoautónomo, generalmente breve, genérico, sentencioso, de carácter popular, tendente albimembrismo y al isosilabismo, con una estructura métrica considerada ésta no sólo larima en su sentido clásico sino también, por ejemplo, la presencias de asonancias yademás mínimo, no en lo relativo a su brevedad, sino en que no se puede dividir en doso más enunciados con estructuras similares" (cfr. páx. 37).A segunda parte do volume está dedicada á tradución de El Quijote de Tieck dentro doseu contexto histórico: Leben und Taten des Scharfsinnigen Edlen Don Quijote von LaMancha von Miguel de Cervantes Saavedra. Trátase da primeira tradución cara óalemán que ten como referente directo a obra orixinal en lingua castelá; noutrasversións en lingua alemá tomáranse como punto de partida as versións traducidas caraó francés.Tras estes dous primeiros capítulos introdutorios, a terceira e última parte, a máisampla e, polo tanto, a parte central deste estudo, está dedicada á análise paremiolóxicacontrastiva de ambas obras. A partir dun corpus de refráns previamente seleccionado,que abarca un total de 155 refráns, a autora, dende unha dobre perspectiva tantointrínseca como extrínseca, propón establecer unha tipoloxía do corpus paremiolóxico,da súa función no discurso conversacional, da súa relación sintáctica no contexto asícomo do papel que desempeña como recurso literario.As paremias insírense de forma natural na novela cervantina e predominan, segundoBarsanti Vigo, especialmente na segunda parte da obra. Un dos moitos acertos deCervantes na súa obra mestra é o uso do diálogo, a través do cal dota os seuspersonaxes de veracidade e autenticidade, ó mesmo tempo que contribúe acaracterizalos en gran medida. A autora detense precisamente neste aspecto, e a travésda análise dos refráns utilizados polos personaxes de El Quijote, achega un estudosociolingüístico dos personaxes con respecto á súa clase social –clase alta fronte a clasebaixa– e o seu xénero biolóxico –homes fronte a mulleres–.No que atinxe ós refráns, e de forma xeneralizada, a tradución de Tieck resulta serválida en canto que intenta achega-lo lector á España do século XVI, ó mesmo tempo340 Cadernos de Fraseoloxía Galega 14, 2012, 337-378 337-377 ISSN 1698-7861