woorden, waarden en de evolutie van gedrag - VU-DARE Home

etreft zou enig ethisch relativisme onze beschaving juist wel
eens ten goede kunnen komen.
4.2.2. Ruse en Wilson
De ethische theorie van Ruse en Wilson * begint bij twee zaken
die volgens hen boven elke redelijke twijfel verheven zijn. Ten
eerste: genen hebben het sociale gedrag van dieren goeddeels
in de hand. En ten tweede: mensen zijn dieren. Ook óns
sociale gedrag staat dus onder genetisch toezicht. En dat
heeft, gegeven een beetje evolutiebiologische theorie, een
aantal interessante gevolgen. Onder bepaalde voorwaarden,
en daaraan is in ons geval voldaan, is het in het evolutionaire
belang van genen om hun dragers te laten samenwerken met
nauw verwante of minder nauw verwante soortgenoten. Het
is zelfs mogelijk dat een individu kinderloos zijn leven geeft
voor anderen die dragers zijn van kopieën van zijn eigen
genen. We mogen daarom verwachten dat mensen soms, of
zelfs vaak, altruïstisch gedrag vertonen.
De auteurs wijzen erop dat altruïsme hier nog niets met goede
bedoelingen of met aardig zijn te maken heeft. Of daar sprake
van is hangt namelijk af van de manier waarop het
altruïstische gedrag tot stand komt. Er zijn globaal genomen
twee manieren waarop je een dier altruïstisch zou kunnen
maken. Je zou het hele gedragspatroon in de (neuronale)
bedrading vast kunnen leggen. Mieren bieden daarvan een
aardig voorbeeld. Zij werken, als een ouderwetse automaat,
een strak programma af. Op elke gebeurtenis volgt altijd
dezelfde standaardreactie, en van bedoelingen is daarbij, naar
* Zie Ruse en Wilson 1985. Voor een uitgebreidere versie van hetzelfde
verhaal zie Ruse 1984 a .
148