woorden, waarden en de evolutie van gedrag - VU-DARE Home

als ze naar een partner uitzien klein wordt. Maar bij soorten
waar kinderen tot vlak voor of zelfs na hun geslachtsrijpheid
door hun ouders worden opgevoed kan dat natuurlijk niet.
Mensen vormen een goed voorbeeld van zo’n soort. In zulke
gevallen moeten andere mechanismen het werk overnemen.
En een van de dingen die bij ons, volgens veel sociobiologen,
die functie vervult is de milde en onbewuste afkeer die
mensen hebben van seks met de leeftijdsgenoten met wie ze
opgroeiden. Broertjes en zusjes worden gewoon niet verliefd
op elkaar, zelfs niet als ze verstandelijk heel wel inzien dat de
ander een aantrekkelijke huwelijkspartner is. * Het incesttaboe
zou van die, aangeboren, afkeer de maatschappelijke
vertaling zijn.
Er kleven een aantal bezwaren aan deze verklaring. Als de
neiging om incest te vermijden zo diep verankerd is als de
verklaring veronderstelt is het onduidelijk waarom er nog van
uitgebreide morele verhandelingen en wetgeving met
betrekking tot incest sprake zou moeten zijn. Bovendien komt
incest wel degelijk op ruime schaal voor. Voorzover er sprake
is van een taboe lijkt het soms eerder taboe om over incest te
spreken, dan om het te bedrijven. En er zijn, zoals we zagen,
samenlevingen waarin iets dat velen van ons als incest
zouden beschouwen, een huwelijk tussen derdegraads
verwanten, wordt gepropageerd.
Daar zou de rechtgeaarde sociobioloog tegen in kunnen
brengen dat het mechanisme niet waterdicht is, en dat we dat
ook niet mogen verwachten. Het is ontstaan in een periode
* Dat mechanisme trekt zich er niets van aan of de samen opgroeiende
kinderen biologisch gezien nu wel of niet verwant zijn. Ook tussen
kinderen die samen in één leeftijdsgroep in een kibboets opgroeien zijn
huwelijken schaars (zie Wilson 1978: 37).
203