woorden, waarden en de evolutie van gedrag - VU-DARE Home

kan me niet aan de indruk onttrekken dat hij daar met
zichzelf in strijd komt.
4.2.4. Richards
Murphy, Ruse, Wilson en Campbell zijn eigenlijk alle vier van
mening dat morele principes uiteindelijk niet gerechtvaardigd
kunnen worden. Maar dat betekent niet dat ze overtuigd zijn
van de onoverbrugbaarheid van de kloof tussen ‘zijn’ en
‘behoren’. Ruse vermeldt dat die kloof ook binnen de filosofie
ter discussie staat, en Murphy vraagt zich in een voetnoot * af
of het onderscheid tussen het feit dat iets hoort en het geloof
dat iets hoort, uiteindelijk wel echt houdbaar is, maar daar
laten ze het verder bij. Een van de weinigen die serieus en
expliciet proberen om normen af te leiden uit de feiten van de
evolutiebiologie is Richards.
Richards † is zich ervan bewust dat evolutionaire ethici in het
verleden nogal grof te werk gingen. Ze stelden plompverloren
dat de wereld zoals zij is goed is omdat zij het product van een
evolutionaire ontwikkeling is, of ze gingen ervan uit dat dat
waar evolutie uiteindelijk toe leiden zal, om die reden alleen,
goed is. Zulk soort simplismen probeert hij zelf met zorg te
vermijden. Net als zijn voorgangers bedrijft hij evolutionaire
ethiek, maar zijn theorie wijkt op essentiële punten af.
* Murphy 1982: 112, noot 21.
† Zie Richards 1986 a en 1986 b .
159