woorden, waarden en de evolutie van gedrag - VU-DARE Home

genetische veranderingen vaak van elkaar zullen verschillen.
Zonder variatie in vorm en gedrag binnen een soort zou
evolutie onmogelijk zijn. Voortbordurend op dit gegeven
kwamen Ghiselin en Hull * tot de suggestie dat we een soort †
niet moeten opvatten als een verzameling van individuele
organismen maar als een individu waarvan de verschillende
individuele organismen evenzovele onderdelen vormen. Dat
grote individu verandert in de loop van de tijd. En net zo goed
als de onderdelen van een individueel organisme van elkaar
verschillen zullen de leden – liever dus: onderdelen – van een
soort van elkaar verschillen. Over de vraag of het zin heeft een
soort als een individu op te vatten valt te twisten, ° maar de
basis van die opvatting, het inzicht dat de leden van een soort
van elkaar verschillen, blijft daarbij overeind. En voor een
discussie over de menselijke natuur is dat een relevante
gedachte. Evolutionaire overwegingen leiden tot de conclusie
dat soorten geen ‘natuur’ hoeven te hebben als je de natuur
van een soort opvat als een reeks eigenschappen die alle leden
van die soort gemeen hebben. We zullen met generaliseringen
heel voorzichtig moeten zijn.
Dat werpt een ander licht op het soort vragen waar we even
terug mee werden geconfronteerd. Zijn vrouwen monogamer
ingesteld dan mannen? Hebben vrouwen een onontkoombaar
moederinstinct? Als soorten inderdaad zo variabel zijn als
evolutiebiologen (moeten) aannemen, dan ligt een antwoord
als ‘sommigen wel, anderen niet’ het meest voor de hand.
Op deze conclusie valt misschien wel wat af te dingen.
* Ghiselin 1966; Hull 1978.
† Een taxon, i.t.t. de categorie. Zie Ruse 1973: 122.
° Zie Van der Steen en Voorzanger 1986.
198