woorden, waarden en de evolutie van gedrag - VU-DARE Home

in het water niet zo handig. Echt warm houdt die je niet, en in
een milieu waar kinderen vrijwel blijven drijven hebben die
aan een beetje hoofdhaar houvast genoeg. * Gereedschap voor
het doden van prooidieren ligt aan de kust voor het oprapen.
Onze voorouders zouden de enigen niet zijn geweest die ontdekten
dat je met stenen schelpdieren te lijf kunt. De zeeotter
deed dat ook.
Wij verschillen in tal van opzichten van andere mensapen, en
voor veel van die opzichten geldt dat we daarin wél op waterdieren
lijken. Ik noem er een paar: onze naaktheid, ons
onderhuids vetweefsel, de richting van onze (rudimentaire)
haren, onze duikreflex, dat wil zeggen het feit dat ons hart, als
we onder water verdwijnen, iets langzamer gaat kloppen
waardoor we extra zuinig met onze zuurstofreserve omgaan,
en onze tranen. Wij zijn de enige mensaap die huilen kan.
Directere aanwijzingen voor een waterig verleden zijn er niet.
Er zijn geen ‘menselijke’ fossielen uit de tijd – ruwweg het
Plioceen – die we volgens Morgan in het water hebben doorgebracht.
Er zijn dus ook geen aanwijzingen dat we in die
periode ergens ánders hebben geleefd.
Volgens Morgan zijn onze voorouders aan het eind van het
Plioceen weer landinwaarts getrokken. Langs de rivieren in
eerste instantie, en later geleidelijk meer en meer van het
water af. Ze meent dat dat migratiepatroon terug te vinden is
in de fossielen van onze eerste onbetwiste savannenbewonende
voorouders, de Australopithecinae. Hoe ouder die
* Als we ervan uitgaan dat mannen wat vaker aan land kwamen dan
vrouwen zouden we zo zelfs het verschil in lichaamsbeharing kunnen
verklaren. En eveneens het feit dat vrouwen als langeafstandszwemmers
mannen ruimschoots evenaren (zie Wilson 1978:
132).
181