woorden, waarden en de evolutie van gedrag - VU-DARE Home

de wereld om hem heen. * En hij stelt dat een kenmerk van
een individu niet begrepen moet worden vanuit de belangen
van de genen waarvan dat individu het voertuig is, maar vanuit
de belangen van alle genen die op dat kenmerk invloed
hebben. En die invloed overschrijdt de grenzen tussen
voertuigen, zoals mijn kattenvoorbeeld liet zien.
Dawkins maakt duidelijk dat er in het debat over selectieniveaus
twee vragen door elkaar spelen. De vraag welke
voertuigen evolutionair gezien het meest relevant zijn,
individuele organismen, of zelfs onderdelen daarvan, of
groepen van organismen. En de vraag of je het, pratend over
selectie, over voertuigen of over replicatoren (dingen dus met
een heel hoge kopieerbetrouwbaarheid) moet hebben.
Zijn antwoord op de eerste vraag verschilt niet noemenswaardig
van Lewontins opvatting over selectieniveaus. Alleen
begint zijn lijstje van eenheden niet met het gen maar met de
cel, en dat is netter. We kunnen nu ook zien waarom. In
Lewontins lijstje staan replicatoren (genen) en voertuigen
(alle andere ‘niveaus’) door elkaar, bij Dawkins zijn die keurig
gescheiden.
Echt belangrijk wordt het pas bij de tweede vraag, zij het
vooral omdat die vraag door anderen helemaal niet gesteld
wordt. Maar Dawkins’ antwoord – het gaat bij natuurlijke
selectie om replicatoren en niet om voertuigen – is niet
helemaal overtuigend. Hij krijgt zijn gelijk, zoals we in het
begin van deze paragraaf zagen, vooral door ‘selectie’ te
definiëren in termen van ‘replicatoren’. En waar dat precies
voor nodig is maakt hij niet duidelijk. Als de kopieerprecisie
* Of preciezer: als het verschil tussen de wereld zoals die is en de wereld
zoals die zijn zou als er op de plek van dat gen een ander gen zat.
90