woorden, waarden en de evolutie van gedrag - VU-DARE Home

hetzelfde is gebleven.
Tanner gaat ervan uit dat onze voorouders al in het woud, of
aan de rand van het woud, de eerste stappen hebben gezet
naar een dieet dat uit meer dan vruchten en bladeren
bestond. Maar volgens haar is de mens pas vrij laat in zijn
evolutie gaan jagen. Eerst moesten het gereedschapsgebruik,
de onderlinge communicatie en de samenwerking op een
aanvaardbaar peil worden gebracht.
De eerste en grootste stap was die van scharrelaars die eten
wat hen voor ogen komt naar verzamelaars die ook dingen
eten die je niet zo direct in de bomen ziet hangen, die veel
gerichter zoeken, daar grote tochten voor maken, en die eten
kunnen bewaren, meenemen en delen met anderen. De
savanne biedt voedsel genoeg voor een verzamelaar, maar het
groeit daar niet allemaal aan bomen. Een deel zit ondergronds
of anderszins verborgen: wortels, knollen, insectenlarven,
eieren. Nu wroeten ook mensapen wel eens in de
grond en als dat iets eetbaars oplevert eten ze dat op. Onze
voorouders hoefden die neiging dus alleen maar verder te
ontwikkelen. Voor bewaren en delen geldt iets dergelijks.
Het dier dat de savanne introk was al redelijk toegerust om
daar voedsel te vinden en zich de roofdieren van het lijf te
houden. En daarna had het alle tijd om zich menselijker
trekjes te verwerven. Het had regelmatig dingen te dragen,
voedsel, een graafstok, het eerste mensengereedschap, dus
het had zijn handen veel te vol om daarop te blijven lopen.
Het zal daarom steeds vaker en langduriger zijn achterpoten
gebruikt hebben.
Volgens Tanner leefden de eerst savannenbewonende
183