Pokaż treść!

■Z NIEDRUKOWANEJ KORESPONDENCJI 285
wodu być z nas zadowolonym. T ak bym pragnął odnaleźć w sobie spokój,
bym mógł pisać książki nie tylko drażniące — ale dające treść.
Moi Anglicy podobają m i się z dnia na dzień coraz więcej i z nim i odzyskuję
coś z mojej młodości.
Istotnie wiem, że zbyt rzadko piszę, ale jest tak ciężko żyć nieraz, że starać
się trzeba, aby w ciągu dnia nie przypomnieć sobie o własnym istnieniu
— omijać je niejako jak się om ija ząb obolały. Jak pisać zresztą Chwile,
kiedy życie m a sens, kiedy myśl wyrywa się i jest wolna — nie znoszą
przenoszenia na papier. Trzeba być razem.
I tak schodzi życie: — ludzie myślący o sobie •— nie zdołają nieraz
w ciągu życia całego wypowiedzieć, co ich łączyło.
Zresztą moje życie jest klasztorne, idzie co dzień tym samym rytm em :
zmieniają się w nim tylko książki i stany wewnętrzne.
Teraz usiłuję odgadnąć losy Legendy i nie umiem na nią spojrzeć cudzymi
oczyma.
Czytam M ereditha i prawie nie rozumiem jak można robić coś innego...
Czytam także Browninga. O nich wszystkich będę pisać. Chcę pisać historię
powieści obyczajowej w X IX wieku i myślę, że byłaby to książka
poczytna. Brak mi tylko znajomości skandynawskich języków i tych już się
nie nauczę.
Włochy, Anglia, pewne zakątki francuskiej kultury są m oją pasją i właściwie
myślą o nich najskuteczniej zabijam przygnębienie — ale widocznie
to coś, co ja nazywam chorobą, wciąż wpływa na cały stan nerwów, bo
m am momenty wprost fizycznej dotykalnej rozpaczy, w ciągu której nie
umiem się domacać, w jaki sposób w ogóle żyć nadal godzinę za godziną tym
znanym mi dotychczas życiem. W takich chwilach tutejsza samotność jest
straszna.
Przestałem rozumieć, co mi je s t: cały bok i noga (prawe) są spuchnięte,
bolesne i nie umiem sobie zdać sprawy, skąd to pochodzi.
Czekam wciąż odpowiedzi od dr. Wrońskiego, którem u posłałem dokładny
opis.
Serdecznie pozdrawiam Was wszystkich drodzy Państwo. Tonią i W alka
dziękują za pamięć. Całuję wszystkich St. B.
Drodzy Państw o!
1910 r.
Bardzo sobie wyrzucam, żem tak dawno nie pisał: tym bardziej, że pO
otrzymaniu pieniędzy od Szalita z pożyczki, za ułatwienie której serdecznie
Panu dziękuję — udało mi się zyskać trochę zewnętrznego spokoju. Ciągłe
jednak choć b. powolne postępy tej historii z nogą — denerwują mnifc
w wysokim stopniu: lekarz m a nadzieję, że to się samo otworzy, a dobry
klimat, odżywianie etc. — proces powstrzyma. Sądzi bowiem, że m a d'<
czynienia z początkiem próchnicy w kości biodrowej — ale m a wszelkie n a­
dzieje, że to się powstrzyma — w każdym razie, jak teraz nic jeszcze poważniejszego
nie ma. Poza tym Dębina daje mi dużo kłopotu i troski —
a i inne prace. Wie Pan może, że przygotowuję dla Połonieckiego rzecz
o kardynale Newmanie. Zajął mnie on zrazu jako niepospolity typ życia
umysłowego niezmiernie indywidualnego, jako twórca logiki wyeliminowu-