Pokaż treść!

214 ALMAIDA D‘ ET REMONT CZIJLI NAMIĘTNOŚĆ SERCA
słuchaj mnie, ja chcę kochać, jestem tak smutna, tak nieszczęśliwa... Boże
mój, ja pragnę ukochać kogoś... W ołam ku Tobie.
Lecz młodej dziewczynie odpowiadają tylko organy, które wciąż
ciągną nutę wątłą, podobną głosowi wiatru w wieczór ponad wodami.
Orszak formuje się na nowo i kościół pustoszeje. I woń zieloności, już
zawiędłej, jest mocniejsza w słońcu południa. Dwa stoły ustawione
w stodołę, której ściany są pokryte zielenią gałęzi. Do jednego zaproszeni
są wieśniacy z sioła. Rozpoczęto weselną biesiadę. N a dworzu szmery
dnia głuchną. Zawarte są drzwi. Słychać tylko lekki szczęk widelców
0 porcelanę. Cień, jak rosa, opływa spokój dusz. Pan d‘Astin powstaje
1 przemawia:
— Jest mi słodko, drogie moje dziecko, dobra ma Eleonoro,
rozmyślać nad waszym szczęściem, podczas gdy już niezadługo wzniesie
się dla mnie słońce ponad lądem Cieniów. Jestem jak pielgrzym,
powracający do rodzinnej wsi, który pragnie już tylko spocząć
wkrótce pod pięknym dębem, darzącym cieniem groby przodków.
Jestem podobny Odysowi, który, za powrotem do ognisk,
swoich, lubi wspominać morze, miotane burzą, i boje. Jestem jak
wiąz prawie stuletni, dla którego radością jest dać w ostatnich listkach
schronienie ślicznemu gniazdku waszej młodości i waszego wdzięku.
Przy końcu tak różnorodnych przypadków, które wiodły moje kroki
awanturnicze od plaż chińskiego cesarstwa aż do wybrzeży mglistego
Albionu, pozostaję z oczami wzniesionymi w niebo, ufając gwieździe
bożej, która umiała prowadzić losy Magów Chaldejskich równie dobrze,
jak Genueńskiego Żeglarza. Ileż letnich nawałnic naznaczyło na
moim obliczu zmarszczki niezatarte! Jakże liczne szrony pozostawiły
na czole moim odrobinę wiekuistego śniegu, który mnie ostrzega, że
już niezadługo dosięgnąć mam pierwszych wierzchołków innego Niebieskiego
Państwa.
Najdroższe dziecko moje, oto już na zawsze jesteś u boku męża szlachetnego,
którego wybrałaś. To, co go wyróżnia, uczyni cię dumną,
a dobroć jego — szczęśliwą. I Bóg błogosławić wam będzie w waszym5
potomstwie.
Niestety, o, przyjaciele moi, czemuż nie uczyniłem jako wy Pod
złotymi owocami Raju ziemskiego zapragnął Stwórca udzielić czło
wiekowi towarzyszki. Pozwólcież starcowi, który zmierza do grobu, żałować
wewnętrznej samotności życia swego.
Zapraw dę słodko jest podróżować. To zajmujące przybrać szatę;
mongolskich książąt, przeniknąć, przebranym za lamę, do zakazanego sadu,
aby wzamian za to powrócić z takiej wyprawy z drewnianą nogą...