Pokaż treść!

ZA NIEWIDOMYM 255
wyk, ta ustawiczna chętka, nerwowa gotowość do przekręcania, obracania
wszystkiego w śmieszne słówka, rzadko dowcipne, a często natrętne1—
nie mnie trapiła. Z początku nawet przyjmowałem ją pobłażliwie, jako
objaw młodości, niezrówno ważenia, nerwowej kokieterii. Ale z czasem
moje tłumaczenie straciło swoją moc wybaczalną, ponieważ Szymek
i skrzepił się i przestał już być taki młodziutki, by nadal się tolerowało
te jego natarczywe, niespokojne sposoby na przypodobanie się.
Dawniej zresztą miewał żarty nieco lepsze. Swego wuja pana Zadorę,
puszącego się rodem i bardzo wyniosłego nazwał: hrabią Zadora-
Nosa. Kiedy rozpędzano studencką manifestację hydrantami powiedział,
że to „woda do młodości". Tłumaczył też, gdy raz się powód nastręczył,
że przed konduktem tramwajarza powinno się nieść transparent
z napisem: ,,Do zajezdni". Dla właściciela zakładu pogrzebowego, gdyby
taki był antysemitą, strawestował wiersz: „My dla Żydów trumien
nie mamy". Podobnymi kpinkami sypał, przyznaję, że bywały lepsze,
ale przeważnie to plewa. Nadto, gdy szło o zabawę, potrafił być ordynarny.
Piliśmy raz, dawno, z okazji egzaminu. Napełniałem kieliszki,
ręka mi zadrżała i dużo poszło na stół, wtedy zakrzyczał: „Uważaj, cóż
ty tak lejesz jak do Miewał takie niesmaczne żarty. Albo znów
dotkliwe dla tych, ku którym były /wrócone. Do samochodów
świeżych z fabryki, więc jeszcze nie rozruszanych, dla wytłumaczenia,
czemu suną tak wolno, czasem tarasując drogę — zawiesza się napis:
„Nie dotarty". Szymek uczepił z tyłu na kurtce najmłodszemu z swoich
kolegów taki kartonik. Żart prawdziwie głupi. Zresztą nie chodzi mi
0 poszczególne wypadki. Tyle zależy od poczucia humoru, które bywa
różne. Kółko Szymika lubowało się w jego kpinach i powiedzonkach,
lecz dzisiaj dojść już nie podobna, jak miała się rzecz z tą oceną; czy lubiano
Szymka za jego humor, czy też humor ten dlatego, że był Szymfca
Dodam, że nie odrazu się rozsmakowano, a także, że w żarty swoje
kładł całego siebie. Wszystko mu służyło do tego celu. I głos i usta i ręce
1 oczy, rzuty głowy, pokrzywiania się, podskoki, gra całego ciała. Mniej
mi zresztą działająca na nerwy, niż poczucie, że on taki wiecznie gotów,
właściwie nie pozwalający sobie na wytchnienie, czujny, czy nie
nadchodzi sposobność, lub też lękający się, by nie wyjść z wprawy
i transu, jak te młodziutkie panienki na balu, nawet podczas przerw
nietulone spokojem, bo rytm, w który wpadły, każe im aż do rana dygotać
na nóżkach, kołysać się nieustannie choćby samymi tylko, ledwie
poistrzegalnymi wychyleniami.
Złościło mnie, że tamto łaknienie mimo woli przechodziło na innych.
Tę grę żartu, przekręcań, nonsensu, którą, nie będąc w niej z pew-