Pokaż treść!

206 ALMAIDA D‘E7REM0N7 CZIJLI NAMIĘTNOŚĆ SERCA
i nic nie ukoi sieroty, opuszczonej w zbyt obszernym mieszkaniu
w towarzystwie wuja zgrzybiałego, złożonego niemocą i milkliwego.
Żaden pielgrzym nie przystanie u krat ogrodowych, aby w wieczór
majowy w zapachach czarnych bzów przywołać tę dziewiczą gołębicę.
Napróżno Almaida, siedząc ponad stawem, upatruje owego karpia
z legendy, który ma przynieść pierścień ślubny z głębin zielono-modrych.
I nic nie odpowiada na jej marzenie oprócz krzyku pawi rozścielających
się w żałobie dębów. I nic nie pocieszy zadumy jej prócz
samej zadumy. I nic nie dotknie ust jej, bardziej płomiennych od
owocu pasyjnego, prócz burzliwego wiatru, który wieje w wargi mięsiste
indyjskich kasztanów.
Oczy jej nie m ają już słodyczy, ale gorącą i wyniosłą melancholię,
potok światła czarnego ponad nosem ruchliwym i wąskim. Policzki jej
i podbródek tworzą luk takiej doskonałości i tak pełny, że wszelki pocałunek
zerwałby ich harmonię. Spod wielkiego słomkowego kapelusza,
ozdobionego makami żniw, włosy toczą się w chmurnych puklach
na krągły połysk ramion. Ciało całe jest jakby tylko rozleniwionym
wdziękiem, przeginającym się na ławce, z której dłoń Almaidy
roni niedbale pismo.
...Jest to list Eleonory de Percival, przyjaciółki z pensji, z którą widywała
się niekiedy, i która zawiadamia ją o swych zaręczynach i zaprasza
na wesele:
O, Almaido! — pisze ona — uczuwałam, jakby serce moje miało
prysnąć... Nigdy wiosna nie była tak cudna, jak tego roku... Może niebo,
chcąc mi dać przedsmak mej radości, jeszcze piękniej przystroiło
naturę... Nigdy jeszcze łąka nie była tak czarująca, a bzy tureckie,
muskające me loki, wydawały zapach, od którego zdałam się omdlewać.
O, Almaido! Modlę się za ciebie do Pana Boga, by zechciał ci
zesłać podobne odurzenie. Gdybyś ty wiedziała... Jakiegoś wieczoru,
gdy przechadzałam się pod ramię z narzeczonym, słowik począł śpiewać...
Opadałam z sił. Zdawało mi się, że pęknie mi pierś i że nowe życie
wzbiera we mnie... Kiedy znalazłam się sama w pokoju, uczułam się
tak poruszona wdzięcznością wobec Niebios, i wiara ma była tak go
rąca, że wydałam sie sobie jedną z tych lamp u Ołtarza, które umieją
tylko trawić się dla Boga. Pojęłam w tej chwili, że, gdyby Rene nie
został mi zesłany przez Opatrzność, byłabym opuściła świat, aby żyć
w boskiej egzaltacji Wieczystych Zaślubin. O, Almaido! Módl się za
mnie. I niechaj cię opłynie równe szczęście... Gdybym była umarła...
Ach, ty byłabyś tą, którą onby wybrał...
— Eleonora jest szczęśliwa, — powiada sobie Almaida... — Jakże*