Pokaż treść!

216 ALMAIDA D‘ET REMONT CZZJLI NAMIĘTNOŚĆ SERCA
ne. Jeśli drzewo zbytnio będzie strzeżone przez wuja-Argusa, skradnie
mu je kto... I żałuję prawdziwie, że nie jestem już dość młody... Posłuchajmy...
W ięc nudzisz się tam Nigdy nie wyjeżdżasz Kiedyż przybędziesz
do mnie W e wtorek oczekuję przyjaciół, czy będziesz
Almaida odpowiada:
— Pan bardzo jest dobry, panie d‘Astin... Chciałabym tak bardzo, ale
nie mogę. Mój wuj, chociaż mnie widuje rzadko, nie może znieść, żebym
się oddalała z Aldules dla odwiedzenia towarzystwa... Pozwolenie dzisiejsze
jest wyjątkowe... Dziękuję, bardzo dziękuję, panie d‘Astin...
... — A więc, moja córko, — powiada arystokrata pół-wesoło a półsmutno,
— życzę twemu wujowi najpiękniejszego dębu na trumnę
z moich lasów.
Mówi to. w«nartv na lasce, z uśmieszkiem szyderstwa w rodzaiu pana
de Voltaire. Wszelako wielka dobroć spływa z oczu jego, chociaż zdaje
się zabawiać zakłopotaniem młodego dziewczęcia, gdy ona się rumieni.
Przypatruje się jej z wyrozumiałym sceptycyzmem godnego starca,
który zachowuje kult piękności, ale ma czuły uśmieszek zwątpienia dla
młodego wieku.
W kilka dni po zamążpójściu Eleonory, kiedy Almaida d‘Etremont
zmierza ku rzece, spotyka w pobliżu jej stromego brzegu, zaszytego
w gęstej trawie Pietrka, wygrywającego na flecie.
Przystaje i uśmiecha się doń:
— Czy bardzo jest trudno dmuchać w ten sposób
I ujm uje ów kawałek bukszpanu w kształcie trójkąta i do brzegu jego
lekko przytyka wargę gorącą.
— Nie, nie tak, panienko. Trzeba przesuwać flet z lewa na prawo,
a potem z prawa na lewo, dmąc kolejno we wszystkie dwanaście
dziurek.
Słodko drży odwieczerz po ulewie, co minęła w słońcu. Gęste obłoki
białe gonią się po błękicie płynnym i gładkim. W oda zielona, na której
ślozy wierzb błękitnych szeroko się rozpływają w koła świetliste, nieco
mąci się w miejscach, gdzie bąble podrywają się z dna, aby prysnąć
na powietrzu.
— Chodźmy, zliżmy się do rzeki — mówi ona. Czy chcesz usiąść
tutaj :
Dziecko siada u nóg Almaidy i, od nowa podnosząc piszczałkę do
ust, wydyma policzki, dmąc w bukszpan drążony, który rozbrzmiewa.
IV