Pokaż treść!

ZA NIEWIDOMTJM 261
wobec tego człowieka dla którego był przestrogą jedyną i niegasnącą —
nagłe się starły i już nadal nie wykładały miękko mojej drogi, ale odpadły
tak, że się raptem znalazłem w galerii zgrzytów, wołań, łoskotu
i świstów. Burza waliła, jezdnią niespokojna, kryjąca w sobie całe rozmaite
mnóstwo aut, cyklistów, wozów. Ślepy stał, czekając wytchnienia,
tymczasem dobywały się coraz nowe, natarczywe, nieoczekiwane, jakby
wybuchłe spod spodu jeziora. Ślisko było, narożniki i szlaki tuż przy
chodnikach krył zmarzły śnieg albo twardą polewą ścinał się na nich
lód. Niektórzy dozorcy, niby harpunami, bili w te pokrywy, pryskając
brylantowymi odciosami. Inni, dźwigając torby, rzucali szczodrze w chodniki
piasek, jak ziarno. Wreszcie niewidomy zstąpił i — węsząc końcem
laski, niby psim noskiem 1— poszedł brzegiem śliskiej wydmy,
z której wiatr odwinął śnieg. Uciszyło się z obu stron, ruch jakby zawisł.
Właściwie mogło się już obejść bez pomocy, ale Szymek dopiero wtedy
podbiegł.
Musieliśmy i my zresztą przejść na drugą stronę. Zwykle jednak robiłem
to przed samym domem zarządu, bo tu jakoś chodnik był swobodniejszy.
Tym razem oczywiście ruszyłem za Szymkiem. Byłem nieco
zdziwiony jego względami, zarazem nie rozumiałem, czemu tak długo
się zastanawiał. Jeżeli wzruszył się niewidomym, winien był podejść od
razu i przeprowadzić go, zamiast wpatrywać się w niego bez końca, aż
się łaska jego stała już zbędna, gdyż w ruchu nastąpiła luka. Znaleźli
się na przeciwległym chodniku. Ale Sizymek teraz nie odejmował ręki
od ramienia ślepego, prowadził go dalej, pochylił się, o coś zapytywał.
Tamten mu odparł jakimś słowem. Zamilkli i szli. W tym kierunku,
jak mówię, gdzie i my, ale — krok za krokiem. Gniewać mnie poczęła
ta opieka zbyteczna, ten jej nadmiar, (zwłaszcza w zestawieniu z tym
o cośmy się byli prawie poróżnili. Jakby mnie na złość, zgodził się teraz
iść powoli. Dla kaleki wprawdzie, ale — pierwszego lepszego. I gdybyż
to jeszcze naprawdę przez tą szczytną pobudkę. Tymczasem miałem prawie
pewność, że to dla efektu, bo tak mu się podobało. Z ślepym nie
równam tu siebie, ale przecież wspomniałem Szymkowi, że czuję się,
słabo, więc niech mnie nie popędza. Czy poza tym rzeczywiście na
miejscu ani zważać na moje uwagi, by się już po chwili nad tym
biedakiem roztkliwiać. Stąpając za nimi, spostrzegłem, jak się ludzie patrzą:
pan wyglądający zasobnie, prowadzący ubogiego ślepca, z troskliwości,
bo — gołoledź! Kto czasem nie skrępowany — przystawał, dążąc
za nimi wzrokiem. A oni sobie szli.
Minęli dom zarządu. Zapieniło się we mnie od gniewu. Przez to bardziej
jeszcze rozdrażniony, że nie wiedziałem, jak się zachować, czy da-