Pokaż treść!

ALMAIDA D‘ET REMONT CZIJLI NAMIĘTNOŚĆ SERCA
21L
ją przez powietrze płynne. Gałęzie krzaczaste dębów, podobne czarnym
domkom, strzępią się w lazurze nocnym, który zdaje się roztajać
powyżej ciemniejącej alei perłowy zdrój.
Gitara ześlizguje się do stóp Almaidy. Głowę odrzuciwszy w tył.
z ramionami, które zwisają, z oczami zatraconymi, z poruszającymi się
nozdrzami, drży chwilę. Gdyż w nagłym przywidzeniu zdaje się widzieć
w blasku księżyca, który się wznosi i drga, jak strumień — zahamowanego
w biegu, pacholęcego pasterza kóz, który podaje ku niej tors,
jak płonącą jagodę.
III
Jest to już szóste wesele, na którym gościć będzie Almaida od czasu
jak opuściła klasztor. Budzi się o brzasku w pokoju przygotowanym
dla niej na zamku Percival i duma ze smutkiem, że nie jest to ona,
która ofiaruje dzisiaj serce i rękę oblubieńcowi z dawna wyczekiwanemu.
...A jednakże byłoby słusznym, gdybym wcześniej wyszła za mąż
od Eleonory. O trzy lata młodsza jest ode mnie. A przecież jestem
piękna... Ale nie zjawi się nikt, ktoby mnie zapragnął, nikt nie zajmuje
się mną, wuj mój nie chce widywać się z nikim... Cierpię. Przykro mi
brać udział w tym ślubie. Nie będę głodna. Nie będę tańczyć. To mnie
męczy... Gdybym napotkała była tego narzeczonego, zanim ona go na
potkała, mnieby wybrał zarówno... Czemużby nie Rzeczy dzieją się
na świecie przez przypadek, ja tylko nie mam szczęścia... A potem mówią
jeszcze, że ona bardzo jest bogata, a ja niemal uboga... I ojciec
mój umarł w domu zdrowia. Ale ja przecież nie jestem szalona... Kiedy
się ma takiego wuja, jak ja, czyż nie jest to przeszkodą, aby wyjść
za mąż... Gdy nie jest się dość bogatym, nie żeni się. Jest się świadkiem
cudzego szczęścia. To jest głupie. To jest drażniące i smutne. Oni
pojadą do Hiszpanii. Matka moja pochodzi z Hiszpanii i to ja właśnie
zamężna, powinnam tam pojechać. Zatrzym ają się w Fonterabii, powiedziała
mi. Znam Fonterabię. Będą spali razem. Ja pragnę spać
7 kimś. Posłyszą szum morza. Jest ono niebieskie i lśni pod niebem.
Uczynią wszystko, co zechcą. Skryją się w oberży, gdzie będą mulnicy.
Dziewczęta mieć będą we włosach kwiat granatu. Lak rosnąć będzie na
grubym murze ogrodu. Eleonora do zielonej wejdzie doliny. Spoczną
na mchu... To łóżko jest dręczące. Trzeba wstać. .
Już gwar napełnia zamek. Jakże radosny jest ten dzień! Niebo całe:
jest jak świeży barwinek. W kielichu jego zawarty jest gazon.