Pokaż treść!

ALMAIDA D‘E7REMONT CZyLI NAMIĘTNOŚĆ SERCA 223
— Miał na sobie tę czapkę brązową i ten ubiór, wtedy, kiedy tańczył
z pasterkami kóz... Próbuje się modlić, ale nie może. Myśl jej
wraca:... z pasterkami kóz... on tańczył z pasterkami... Miał ten sam
pukiel włosów wówczas, kiedy mnie napotkał... kiedy gałązka podrapała
mi czoło. Zwierzęta gdzieś się rozbiegły. To zdaje się ta bardziej
czarna beczy... Już czas jest odejść stąd. O, jakżeż cierpię...
Podnosi się.
— To ładnie, żeście przyszli, panienko. On was tak kochał... Spójrzcie:
odnaleziono jego kij... Na kolcu była krew.
Almaida zachowuje chłód i zapytuje:
— O której godzinie jutro pogrzeb
— O dziewiątej, panienko.
— Weźmiecie na zamku, czego wam trzeba.
W raca do siebie, kładzie się, nie wziąwszy nic do ust, i zatapia się
w smutnych dumaniaćh. Przechodzi pamięcią tę sielankę pięciu miesięcy.
Co chwila zapomina śmierci Pietrka, tak świeże są wspomnienia.
Zdarza się jej kilkakrotnie, że mówi sobie:
— Pojutrze spotykamy się u brodu obok wierzb; obecnie uschł)
szpalery grabowe; już nie zakrywa nas listowie, trzeba się będzie mieć
na baczności...
Poczem myśli:
— Czyż nie ma żadnej przeszkody, bym poszła go odszukać... I zanim
jeszcze zdołała sformułować sobie tę odpowiedź, że Pietrek wpadł
do przepaści i że teraz podobny jest martwemu i mokremu śniegowi,
inny szkopuł zjawia się, który właśnie pragnie odsunąć... Ależ w
jaki sposób nie myślała o tem od dwóch miesięcy!
...I nagle przypływ krwi spala jej twarz, dławi w sobie okrzyk
wstydu...
Nazajutrz nie bierze udziału w pogrzebie pastuszka i następnymi
dniami trwa, ogłuszona przytępieniem. Brzemienna! Jest brzemienna..
Co czynić Biedna Almaido! Jej Uroda dojrzewać będzie, jak owoc,
owoc namiętności, gdzie skryją się obietnice dni pięknych. Mimo żałobę
i trwogę, życie potężne, czerpane z tej gleby, tłoczyć będzie ku
sercu Almaidy swój moszcz gorący.
M ijają dnie. Almaida przychodzi do siebie. Już nie pustoszy jej
śmiertelny niepokój, ale wzrasta sroga energia, tląca w niej, w miarę,
jak uwydatnia się instynkt matki.
Nazbyt jest kobietą, by nie posłużyć się obroną, i pierwszą jej obro
ną jest staranie, aby ukryć swój stan. W głębi siebie godzi się nań
z rodzajem ostrej, posępnej i namiętnej melancholii. Jednak ta grze-