Pokaż treść!

208 ALMAIDA D‘ET REMONT CZIJLI NAMIĘTNOŚĆ SERCA
dreszcz, gdy wchodzi powoli w zieloną i płynną świeżość, gdzie porusza
się cień wierzb. Dyszy, i plecy jej dygocą, kiedy całkowicie
opływa ją fala. Milczenie panuje nad wodami.
Siedząc na żwirze, doznaje radości w poczuciu oddalenia od zam
ku, którego nie cierpi, oddalenia od parku, którego każdy kwiat w y­
daje jej się smutny. Często przychodzi tutaj o schyłku dnia, podając
gładką i krągłą pierś słodkiej pieszczocie wód. W ie ona, że nikt nie
pojawia się w tym ustroniu. I nigdy zresztą zbytnia wstydliwość nie
przerażała jej. Strofowano ją w klasztorze, gdy biegła poprzez sypialnię,
roześmiana i obnażona niemal.
Ale tego wieczoru, gdy, ukołysana marzeniami, zabawia się, śledząc
uchodzący z prądem egzaltowany list Eleonory, słyszy szelest na brzegu
rzeki. Spogląda, skrywszy się w zarośla... Jest to pastuszek lat pięt
nastu, który z obnażonym tułowiem i spodenkami z niebieskiego płótna,
podwiniętymi powyżej ud, brodzi, pędząc przed sobą dwie kozy.
Niknie, nie zauważywszy Almaidy, lecz ona widząc go, oblewa się ru ­
mieńcem.
Powróciwszy wieczoru tego, odczuwa odrobinę gorączkowego smutku
i udaje się na spoczynek dosyć wcześnie po pozdrowieniu wuja,
który nie opuszcza już pokoju swego dla spożycia obiadu i wieczerzy,
i leży tam, wyciągnięty, dzień cały. Almaida nie może usnąć. Kąpiel
była zimna, — myśli. W spomina wodę, złoconą przez cienie, list Eleonory,
który, unosząc za sobą, wznosiła i opuszczała fala, płotki żywe
i małego pastuszka, w bród idącego prze wodę... Miał on zabawną postać
i nogi tak rude, jak kukurydza dojrzała, i mały, wypukły tułów.
Czy często przechodzi tamtędy Nigdy jeszcze nie spotkała go Alm aida.
Jakżeż jest miły! chłopiec ten... Gwizdał wybornie, a obie kozy
jego były czarne.
II.
Almaida d‘Etremont lubi w niedzielne popołudnie przypatrywać się
tańcom, które mieszkańcy wioski wiodą wokół starodawnego kościoła.
Pasterki i pasterze zataczają dnia tego powolne koło. Młode dziewczęta
noszą czepki z Ossau, koloru krwi, a piersi ich uwypuklają się pod
chustami, wyhaftowanymi w kłosy zbóż i górskie kwiaty, błękitne
i kraśne. Stroją się w czarne spódnice, upięte z tyłu, naśladujące skrzy
dła motyli i zdobione barwą nieba. Zwolna krąży korowód, powoli
kołysany psalmodią tak wolną, że wszyscy zdają się usypiać pod wtói
melodii omdlałej. Ci górale m ają oblicza tak spokojne, jak przedmioty.
Tylko ich oczy, podobne agatom, ukazują życie potężne i łagodne.