Pokaż treść!

260 ZA KIEWIDOMTJM
zabierał głos kto inny, podobnie jak ja dokładny, lecz ze mną się nie
liczył — „streszczaj się, streszczaj się“ — powtarzał, albo stroił miny,
skoro tylko zaczynałem, niegrzeczne, znudzone. Nie lubię również prędkiego
chodu, zwłaszcza, gdy jeszcze coś sobie obmyślam. Od szybkich
poruszeń serce moje bije, lęk wzrasta. Nie byłem więc zadowolony, żeśmy
się zeszli. Znałem to, że niespokojnie, żwawo chodził. Niesporo
przyznawać się, że to męczy. Chciałem, by mnie opuścił. Napomknąłem,
że jeszcze po drodze zajdę do sklepu. „Ależ, mój drogi — krzyknął —
mam dziś bardzo mało czasu. Zacznijmy jak najprędzej". „Więc
gdzieś idziesz" — spytałem. „Umówiłem się z całym towarzystwem" —
odparł. A po chwili: — „Poznałem siostrę mego kolegi, Bratkowskiego,
nie wiem, czyś ją spotkał, z wydziału krajowego, smukła, czarna, młodziutka,
coś tak uroczego". Mówiąc to, dosłownie biegł. „Nie weźmiesz
mi za złe — rzekłem — ale tak dziś pędzisz". Pohamował się na krótko,
lecz za to mi rzucił — „A twój kroczek nic nie zmieniony —
ślamazarniutki". Wzruszyłem ramionami. Znów coś drażniącego, taka
urągliwa drobnostka. To nie do przemienienia. Wiecznie: ja — za
jednym, on — za drugim, i jego — zawsze górą. Nadto ■— wcale nie
z mocy racji, nie — że jego walczyło* i przeparło, ale — górą, bo własne
życzenie wszystkiemu innemu zapycha drogę. A ja chyba z tego wyrosłem,
by mi coś narzucono niepytanemu. Tymczasem jakże tu rzeczy
następują! Prócz tego jednego, że jemu spieszno, nic się na sytuację
nie składa. To ją ustala. N a tyle się tylko ona rozciąga, by pomieścić
właśnie ów wzgląd. I już się zawarła, naprzód podążając, niby pociąg
specjalny, gdy wsiądzie godna osoba, dla której go przeznaczono, już
wypełniony wtenczas, gotów.
Rwał tak, byliśmy już blisko biura, nagle zatrzymał się, stężał. Nie
rozumiałem, gdzie się zapatrzył. Nic nie znajdowało się przed nim, co
by go mogło podobnie zaciekawić. Tak przynajmniej myślałem.
I — myliłem się. Na skraju chodnika w rogu stał ten sam człowiek,
którego oto teraz spotkałem. Pochyliwszy się, ręką tknął jezdni, jakby
trącał dno. Ale nie poruszył się, jasne było, że zamierzał się przeprawić,
lecz jakaś rzecz widać jeszcze zaszła, która go wstrzymywała; czekał,
słuchając. Tymczasem wciąż cię coś toczyło, nadjeżdżały z obu stron
auta, szybkie, ciche, o których on wiedział, nawet gdy jeszcze były
w oddali. Natrafiwszy raz na niego wzrokiem, tak długo nie odrywałem
spojrzenia, że wkońcu, widząc jak się wzdraga, potrosze
zjednoczyłem się z jego lękiem. I wtedy to poczułem, jakgdyby mnie
zanurzyło w hałas całego świata, zgęszczony do rozmiarów jednej ulicy.
Przyzwyczajenie i obojętność, dotąd głuszące wszystek zgiełk, teraz —